Υπό τον παγκόσμιο επιδημικό ή γεωπολιτικό θάνατο που ως μαύρο πέπλο σκέπασε τις ζωές μας, κάθε στιγμή που βιώνουμε εν ειρήνη, οφείλουμε να την αρπάζουμε από τα μαλλιά. Αρκεί να μην φορά περούκα. Είναι γιατί από έφηβος προσηλυτίστηκα σε μια από τις ιδέες ενός ισότιμα ιστορικού λαού, των Κινέζων, κατά την οποία το λήμμα κρίση γράφεται με δύο γράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο ευκαιρία. Και στην περίπτωση του πολέμου ή του έρωτα (πόλεμος είναι και ο έρωτας) χωράει χέρι γάντι. Η βίαιη απώλεια έτσι της διπλανής σου ανάσας, προκαλεί την κήρυξη πολέμου ανάκτησης του οξυγόνου σου. Αρχικά πενθείς με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, στη συνέχεια ανασυγκροτείς τις δυνάμεις σου νοσταλγώντας και εν τέλει αποφασίζεις να το διεκδικήσεις δια των φυσικών σου όπλων ξανά. Νικηθείς ή ηττηθείς θα παρηγορείσαι δια βίου στη σκέψη ότι πάντως εσύ τη μάχη σου την έδωσες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου