Ήρθαν άπασες οι απαντήσεις.. Πρώτη αυτή του μυελογράμματος. (το είδος του καρκίνου μου..) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ αναφέρεται. Χθες και της βιοψίας. Με ανώτατο όριο του καρκινικού δείκτη στους μη καπνιστές το 3,7 και το 5,7 στους καπνιστές, ο δικός μου –κρατηθείτε – ΕΙΝΑΙ 0,5 !!!!!..
Μια νίκη που την οφείλω πρωτίστως στην διευθύντρια, σπουδαία επιστήμονα της Αιματολογικής κλινικής του Γεννηματά, τελειομανή και φύλακα άγγελο της ζωής μου, Ευρυδίκη Μιχάλη. Ανασφάλεια εγώ νοιώθω μόνον όταν αυτή απουσιάζει κυρίως για εκπαιδευτικούς λόγους σε ιατρικά συνέδρια.
Ακολουθεί τα πρωτόκολλα υπό την προϋπόθεση πως αυτά αποδίδουν. Στη συνέχεια εξατομικεύει τις θεραπείες. Αν και γιατρός δημόσιου νοσοκομείου με καλεί συχνά πυκνά στο τηλέφωνο για να διαπιστώσει πως δεν έχω εκτραπεί των κανόνων της. Παράξενο γιατί κατά κοινή ομολογία του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού είναι εξαιρετικά αυστηρή και δεν αναπτύσσει συναισθηματικές σχέσεις με τους ασθενείς της.
Την κατανοώ. Γιατί αν και εγώ σύζυγος ιατρού και μάλιστα βιοπαθολόγου και αιματολόγου, κάθε φορά που υπήρχε χρεία να με τρυπήσει έτρεμε το χέρι της και με παρέπεμπε στις παρασκευάστριές της. Κατά φωτοτυπία και στον γιο μας.
Οι θεραπείες των συναισθηματικών αλυσίδων χρήζουν κρύου αίματος. Στη βάση αυτού, από κοινού και οι δύο με προειδοποίησαν ΟΜΌΦΩΝΑ και αυστηρά, πως: ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΚΩΛΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΕΡΑ.. (Δεν το είπαν έτσι ακριβώς η μετάφραση δική μου..)
Και δεν χρειάζεται γιατί ο καρκίνος αναισθητοποιείται δεν εξολοθρεύεται. Λειτουργεί κάπως όπως οι ιοί. Εξοικειώνεται με τις θεραπείες και επανέρχεται μεταλλαγμένος..Είναι όμως ασθένεια και ψυχοσωματική κι εσύ τον αντιμετώπισες ως γρίπη κατέληξαν.. Κυρίως αυτοσαρκαστικά..
Δευτερευόντως η νίκη ανήκει σε σας.. Πιστέψατε στο πολιτικό και δημοσιογραφικό DNA μου και το ενισχύσατε δια της εμψυχωτικής παρουσίας και συμμετοχής σας. Δικαιώσατε την υστεροφημία μου. Και σε αυτό είχε καταγραφεί από της γέννας μου μια και μόνη πολιτισμική αξία:
Η αλήθεια που από μόνη της είναι επαναστατική και προ αυτής δεν ορρωδώ προς ουδενός. Ούτε προ του καθεστωτικού πολιτικού η δημοσιογραφικού καθωσπρεπισμού. Και δεν πρόκειται να υπαναχωρήσω των μαχών που διεξάγω αν δεν εξαφανιστούν από τον εκλογικό χάρτη του τόπου, οι κισσοειδείς καταστροφικές και έρπουσεςστον κορμό του λαού ηγεσίες και παραφυάδες της δεξιάς
Μου συνέβη ημιτελώς όταν με μια ομάδα υπερήφανων και ανυποχώρητων δημοσιογράφων μετά το χυδαίο και βρώμικο 1989, επαναφέραμε τον Αντρέα στην κυβέρνηση.. Αλλά οι ανάσες που του είχαν απομείνει ήταν λίγες. Για να επανέλθει η δεξιά μεταμφιεσμένη σε Σημιτομαϊμού.
Και ν’ αρχίσει με τους Σπράους και τους Γιαννίτσηδες να αποψιλώνει ισοπεδώνοντας εργασιακές και δημοκρατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Και να μας σπρώξουν στα μνημόνια της λεηλασίας από κοινού με τους εκ των δεξιών και εξ αίματος πολιτικούς συγγενείς.. Δηλαδή τον όχλο και όχι τον λαό που εξακολουθεί να υψώνει τα λάβαρα της ελευθερίας στους δρόμους..
Αυτόν εγώ θα υπερασπίζομαι όσο ζω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου