Μια πολιτική εκταφή

 Οι εκταφές των αναμνήσεων κατά κανόνα μυρίζουν αποσύνθεση..Με την ευκαιρία της προηγούμενης θα κάνω ως δημοσιογραφικός ιατροδικαστής μια ακόμη που δυστυχώς δικαιώνει την άποψή μου αυτή..Πρόκειται ίσως για μια μεγαλειώδη και μοναδική μεταπολιτευτικά--κυρίως όμως  συναισθηματικά-- στιγμή. Η επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου από το Χέλφιντ που κορυφαίο στιγμιότυπό της ήταν η νοηματοδότηση του τότε πρωθυπουργού στη μετέπειτα σύζυγό του να κατέλθει της σκάλας του αεροσκάφους πλάι του. Σημασία είχε ωστόσο τι προηγήθηκε αυτού στα στούντιο της ΕΡΤ όταν επρόκειτο ν αποφασιστεί αν  αυτό θ' αφαιρείτο στο μοντάζ ή όχι. Εξαφανίστηκαν όλοι.. Δείλιασαν εμπρός στην ευθύνη. Για να εγκαταλειφθούμε εγώ κι ο Σπύρος ο Χατζάρας στην αβάσταχτη ελαφρότητα της μοναξιάς μας και να επωμιστούμε τις συνέπειες. Κι όμως ήταν τόσο απλό. Ενώπιον δέκα χιλιάδων ανθρώπων στη πίστα του Ελληνικού και τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου που είχαν απλωθεί καθ' όλη τη διαδρομή ως το Σύνταγμα το έπραξε ο αρχηγός. Ποιοι ήμασταν εμείς που θα τον λογοκρίναμε. Γιατί περί λογοκρισίας επρόκειτο. Το είπα στον Σπύρο που συμφώνησε ενθουσιασμένος μαζί μου.. Και για να μην παριστάνω τον μετά χριστόν προφήτη ή τον εκ του ασφαλούς καταθέτοντα μάρτυρα σας βεβαιώ πως είχα και εσωτερική πληροφόρηση. (όχι αυτή δεν είναι προς κατανάλωση) Σε τέτοιες όμως στιγμές κυριαρχεί κυρίως το συναισθηματικό στοιχείο.. Το αποτέλεσμα έτσι στην οθόνη υπό την περιγραφή της υποδοχής από τον Σπύρο και μένα..