Αναφερόμενος στις μούφα εξαγγελίες περί ανάπτυξης έγραφα μεταξύ άλλων χθες: «Η ανάπτυξη προϋποθέτει έμπειρα και δημιουργικά μυαλά, που όσα όμως υπήρχαν εκόντα άκοντα εγκατέλειψαν άρον άρον τη χώρα, για ν' αφήσουν πίσω τους τα συντρίμμια ενός κοινωνικού ερειπιώνα».
Και ιδού μια δια της προσωπικής μου μαρτυρίας απόδειξη:
Η παραμονή μου --προσβληθείς από τον κορωναϊό— επί δίμηνο στο νοσοκομείο κατά την διάρκεια της οποίας τέθηκε σε κίνδυνο η ζωή μου.
Σώθηκα από θαύμα γιατί δύο από τους πνευμονολόγους θεράποντες ιατρούς μου, μόλις είχαν εξέλθει της ολοκλήρωσης των επί της ειδικότητας σπουδών τους , ενώ η τρίτη ακόμη φοιτούσε..
Συνέπεια αυτού ήταν ν’ αγνοήσουν το ιστορικό της ευεργετικά χαμηλής πίεσής μου και κατά τον υπερβάλλοντα ζήλο τους, μου μετάγγιζαν αλλεπάλληλους ορούς, θεωρώντας εσφαλμένα πως η απουσία των υγρών ήταν μια ανεπιθύμητη συνέπεια εξ αιτίας του ιού.
Την κατέστησαν έτσι άναρχη υπερχειλίζοντας ταυτοχρόνως και άκρως επικίνδυνα με υγρά την καρδιά και τους πνεύμονες, με αποτέλεσμα να κοντύνει η αναπνοή μου προκαλώντας μου δύσπνοια και ασθματικούς πνιγμούς.
Θα είχα ήδη σταλεί αδιάβαστος αν πρώτον: δεν επενέβαινε η ιατρός πρώην σύζυγός μου αλλά και κυρίως: η αιματολόγος διευθύντρια του Γεννηματά που έχει αναλάβει εδώ και μια πενταετία την ευθύνη της ζωής μου, (ούτε ασπιρίνη δεν μου χορηγεί ο ασφαλιστικός μου φορέας δίχως την έγκρισή της) ..
Παρά τούτα δεν αποδίδω ευθύνες στα φιλότιμα κορίτσια.. Μόλις έξορμα στην επαγγελματική ζωή ήταν και τα έριξαν άρον άρον στον λάκκο με φίδια, δίχως την επιστασία και την καθοδήγηση της εμπειρίας κάποιου διευθυντή ή έστω επιμελητή. Γιατί το είδος αυτό στα δημόσια νοσοκομεία είναι βασικό αλλά εν ανεπαρκεία αγαθό.
Αν δεν έχουν μεταναστεύσει στην αλλοδαπή τότε έχουν περάσει στην ιδιώτευση αφού δια των πολιτικών επιλογών του λαού «ο τζάμπας πέθανε». Και μαζί μ αυτόν και οι ασθενείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου