ΠΕΘΑΝΕ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Ιδρυτής της δημοφιλούς εφημερίδας το Ποντίκι Σπουδαίος δημοσιογράφος των αποκαλύψεων.. Εξαιρετικό χιούμορ. Τον γνώρισα στην βρεφονηπιακή επαγγελματική μου ηλικία.Αυτός και η παρέα του μου έκαναν την εξαιρετική τιμή (πιτσιρικάς εγώ) να τους συνοδεύω ξημερώματα στο χάραμα του Τσιτσάνη μετά από το minute του Σουλαντίκα στη πλατεία Κολωνακίου.. Πλημμύριζε από εξέχοντα κόσμο.. ΄Τότε κατάλαβα πως όπου έχουν κάνει στέκι τους οι δημοσιογράφοι ακολουθούν άπαντες οι ματαιόδοξοι. Αρχής γενομένης των καλλιτεχνών και των επιχειρηματιών και διαφόρων γυρολόγων του αθλητικού και πολιτικού παραγοντισμού. Και βεβαίως τα ψώνια. Αξέχαστα ξημερώματα.Με τον Τσιτσάνη να άδει προς τιμήν του εφιάλτη (τον πατέρα του Κούλη ) το "άσπρα μούρα μαύρα μούρα είσαι μια παλιοχαμούρα...(ολόκληρο το λογοκριμένο το πήρα από το youtube στο τέλος)  Είχε όχι έχει και τις όμορφές του στιγμές το παλιοσάνιδο..

 

 

Το ρεπορτάζ από το SLpress

 

 

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα σε ηλικία 84 ετών ο σπουδαίος δημοσιογράφος Κώστας Παπαϊωάννου, δημιουργός της εβδομαδιαίας σατιρικής εφημερίδας “Το Ποντίκι” το 1979, της οποίας διατέλεσε εκδότης και διευθυντής για 26 χρόνια, μέχρι το 2005. Η εφημερίδα αυτή, όσο την διηύθυνε ο Παπαϊωάννου, γινόταν ανάρπαστη, όχι μόνον για το ενημερωτικό της σκέλος, αλλά κυρίως για το εξαιρετικό της χιούμορ.

Ο Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1938 στη Νέα Σμύρνη. Ο πατέρας του ήταν Αθηναίος και η μητέρα του Κωνσταντινουπολίτισσα. Ξεκίνησε την δημοσιογραφική του σταδιοδρομία το 1956, σε ηλικία 18 ετών, στην εφημερίδα “Ακρόπολις”, όπου αρχικά κάλυπτε το δικαστικό ρεπορτάζ, ενώ στην συνέχεια έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ. Έμεινε εκεί μέχρι τη μεταπολίτευση του 1974, οπότε μεταπήδησε στα “Νέα”, ως υπεύθυνος πλέον για το πολιτικό ρεπορτάζ. Ταυτόχρονα (1975-78), υπήρξε αρχισυντάκτης του περιοδικού “Αντί”.Το 1979, και ενώ εργαζόταν ως πολιτικός συντάκτης στα “Νέα” (έμεινε έως το 1986), ξεκίνησε παράλληλα και την έκδοση του “Ποντικιού”, μιας εβδομαδιαίας πολιτικής σατιρικής εφημερίδας, η οποία πολύ γρήγορα προκάλεσε αίσθηση με τα ευρηματικά πρωτοσέλιδά της και τις γελοιογραφίες με κολλάζ. Επίσης, πέραν του χιούμορ του ίδιου του Παπαϊωάννου και των συνεργατών του, το “Ποντίκι” είχε και πολλά αποκλειστικά θέματα πολιτικής, που άλλα ήταν καθαρά δικές του επιτυχίες, και άλλα του το εμπιστεύονταν πολιτικοί ρεπόρτερς που δεν μπορούσαν “λόγω γραμμής” να τα γράψουν στις δικές τους εφημερίδες.

Τον Ιούνιο του 2005 ο Παπαϊωάννου συνταξιοδοτήθηκε και άρχισε πλέον να κατοικεί μονίμως στην Αίγινα. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει μια κόρη και δύο εγγόνια. Έγραψε τα βιβλία “Η ιστορία της Κυρίας ΟΥ” (Καστανιώτης, 1983), “Ο δράκος του Σέιχ-Σου: υπόθεση Παγκρατίδη” (Το Ποντίκι, 1988), “Δέκα μικροί και μεγάλοι νέγροι” (Το Ποντίκι, 1989), “Ιστορία μιας νύχτας ατέλειωτης” (Το Ποντίκι, 1991), “Αστυνομική ιστορία” (Το Ποντίκι, 1992), “Πολιτική δολοφονία, Θεσσαλονίκη ’48: Υπόθεση Τζωρτζ Πολκ” (Το Ποντίκι, 1993), “Πολιτική δολοφονία, Θεσσαλονίκη ’63: Υπόθεση Γρηγόρη Λαμπράκη” (Το Ποντίκι, 1993), “15 Ιουλίου 1965: Επιχείρηση ΑποσταΣΙΑ” (Το Ποντίκι, 1995), “Αρχίστε από δω τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο!… ” (Το Ποντίκι, 1995), “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει: μια πολιτική ανασκο(λο)πηση της Ιστορίας, 1944-2007” (Καστανιώτης, 2008), “Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα;” (Λιβάνης, 2013) και “Οι έξι θάνατοι του Τζωρτζ Πολκ” (Πατάκης, 2018).