Μέρες ζοφερές.. Βαριές σαν ακατέργαστο σίδερο . Με την ανάσα σε ασθματικό πνιγμό. Καπνίζει η γης από τη φωτιά που της άναψαν τα ανθρωποειδή του φασισμού. Κάπου εκεί στην Ουκρανία των Αζοφιτών. Ξεσπιτωμός. Και μέσα στις βαλίτσες τους ένα αναπάντητο γιατί πλάι σ’ ένα σωρό από αναμνήσεις και οράματα που βομβαρδίστηκαν από τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αλλά δια αντιπροσώπων. Σκυφτοί, βυθισμένοι σε άπατα βάθη, αλλά με αναπνευστήρα μερικές θρυμματισμένες ελπίδες. Για να μην αποκοπούν της μεφιστοφελικής πραγματικότητας που τους σημαδεύει. Μοναξιά. Με τα χέρια ψηλά. Μπορεί να παραδίδονται. Ή και να προσεύχονται. Ποιος να ξέρει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου