ΙΣΧΥΡΟ ΦΙΛΟΡΩΣΙΚΟ ΡΕΥΜΑ

 ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΑ ΜΕ ΕΚ ΔΙΑΜΕΤΡΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΤΙΣ ΙΣΠΑΝΙΑ ΚΙ ΟΛΛΑΝΔΙΑ 

 

Απολύτως κατανοητό .. Μετρήστε το συναίσθημα αυτό με χάρακα τους ιστορικούς δεσμούς και κυρίως: Στη βάση του κανόνα πως ο εχθρός (ΡΩΣΙΑ) του εχθρού μου (ΝΑΤΟ) είναι φίλος μου.. Όσο για την Ολλανδία δεν λαμβάνεται υπ' όψιν μια χώρα που η ..βασίλισσσά της υποδέχθηκε μετά φανών και λαμπάδων τα στρατεύματα του Χίτλερ, αλλά εξαιρουμένης της Βαρκελώνης και η Ισπανία των Μαδριλένων φασιστών του Φράνκο.. Έτσι: Ισοπεδώστε τους φασίστες..

 

 

Ερευνα σε 6 ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα και Ολλανδία) διεξήγαγε το δίκτυο ανεξάρτητων εταιρειών μέτρησης της κοινής γνώμης Euroskopia. Ενα ανεξάρτητο ερευνητικό δίκτυο που οικοδομήθηκε στη βάση της πεποίθησης ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν στις μέρες μας εξαιρετικά ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των θεμάτων της δημόσιας ατζέντας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και τη δύναμη να παρεμβαίνουν στα θέματα που τους αφορούν, ορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. 

Συνολικά καταγράφεται μια πανευρωπαϊκή τάση απόρριψης της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία, η οποία είτε έχει συντριπτικό χαρακτήρα (Ολλανδία, Ισπανία), είτε όχι (Ελλάδα, Ιταλία). Παράλληλα ανιχνεύεται πλειοψηφική προτίμηση ως προς την ικανοποίηση του αιτήματος της Ουκρανίας για είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία είναι ιδιαίτερα ισχυρή μεταξύ των Ισπανών και όχι ιδιαίτερα ισχυρή μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας, που σε ποσοστό 39% δεν επιθυμεί την είσοδο της χώρας στην Ε.Ε, ούτε άμεσα αλλά ούτε και σε χρόνο μελλοντικό. 

Εν κατακλείδι φαίνεται πως η ελληνική κοινή γνώμη στέκεται σαφώς πιο σκεπτικιστικά από τον μέσο Ευρωπαίο απέναντι σε οποιαδήποτε εθνική ή υπερεθνική πρωτοβουλία θα μπορούσε δυνητικά να αυξήσει τις πιθανότητες κλιμάκωση της έντασης ή απόλυτης εναντίωσης της χώρας μας με τη Ρωσία. Και αυτή η στάση μπορεί να εξηγηθεί από τρεις παράγοντες. 

 Πρώτον, από το γεγονός πως οι Ελληνες και οι Ελληνίδες αισθάνονται ευάλωτοι δεδομένης της γεωγραφικής θέσης της χώρας, των σχέσεων Ελλάδας - Τουρκίας και της ύπαρξης ενός απρόβλεπτου πολιτικού παίκτη στα σύνορά της, τον Ερντογάν. 

Δεύτερον, από το γεγονός πως δεν εμπιστεύονται σε μεγάλο βαθμό τις προθέσεις της Δύσης στη ρωσο-ουκρανική κρίση αλλά ούτε και σε πιθανή (οικονομική ή στρατιωτική) στήριξη της χώρας, εφόσον προκύψει τέτοιο ζήτημα, λόγω μιας ισχυρής εναντίωσής μας προς τη Ρωσία. 

Και, τρίτον, από το γεγονός πως εντός της ελληνικής κοινωνίας διατηρείται -για μια σειρά από λόγους που δεν αποτελούν αντικείμενο επί του παρόντος- ένα από τα ισχυρότερα πανευρωπαϊκά φιλορωσικά ρεύματα. 

 Η ελληνική κοινωνία μοιάζει πως θέλει να αποφύγει την εξάπλωση της έντασης στην ευρύτερη γειτονιά της, ιδίως διαρρηγνύοντας πλήρως τις σχέσεις της με μια δύναμη που προσλαμβάνεται αρκετά εγγύς προς τη χώρα μας. 

Και η συγκεκριμένη στάση μοιάζει εξηγήσιμη, αν αναλογιστεί κανείς πως μετά από μια ταραχώδη -και ως προς αυτό αποτελεί μοναδική περίπτωση στην Ευρώπη- δεκαετία καλλιεργήθηκε (καλώς ή κακώς) στην ελληνική κοινωνία μια αίσθηση ότι η χώρα μπορεί να περάσει σε μια φάση σταθερότητας χωρίς κινδύνους. Και υπό αυτή την έννοια οποιαδήποτε εξέλιξη δύναται να αυξήσει τις πιθανότητες διάψευσης αυτών των προσδοκιών δεν μοιάζει ελκυστική για μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας.