ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟΣ ΜΕΓΑΛΟΪΔΕΑΤΙΣΜΟΣ

 ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

 

     Συγκρούστηκαν μετωπικά ενας δημοσιογραφικός λακές του Μητσοτάκη στο OPEΝ --Γιάννης Παπαδόπουλος-- το όνομα αυτού και ο εν αποστρατεία πρώην αρχηγός του Ναυτικού καλεσμένος του, ναύαρχος Αντώνης Αντωνιάδης, με τον πρώτο να παραληρεί ασεβώς επί παντός του επιστητού, κυρίως κατά του φιλοξενούμενού του και τον δεύτερο με Σολωμόντια υπομονή να τον επαναφέρει στη τάξη, ιδία  όταν ξεκίνησε τη φούσκα από το γνωστό αφήγημα του πτωχευμένου Ερντογάν.. Επειδή τυπικά καταγράφεται ως συνάδελφός μου οφείλω να τον προειδοποιήσω πως:Είναι καλλίτερα να είσαι βλάκας και να σιωπάς παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία..

Ειλικρινά για ένα 15λεπτο, συγκρούστηκαν με αφορμή το Ουκρανικό, δύο κοσμοθεωρίες, δυο πολιτισμοί, δυο τελείως διαφορετικοί "πατριωτισμοί". 

Δύο Ελλάδες. 

 Και εξηγούμαι: Ο Γιάννης Παπαδόπουλος (σ.σ. παρουσιαστής του Δελτίου του Open) έχει καλεσμένο τον Αντώνη Αντωνιάδη, πρώην αρχηγό του Πολεμικού Ναυτικού. Του ζητά να προβλέψει τις επερχόμενες πολεμικές επιχειρήσεις και ο Ναύαρχος με σοβαρότητα το αρνείται. 

Ο Ναύαρχος στη συνέχεια στέκεται στην αντίδραση της Ρωσίας απέναντι στην Ελλάδα, εξηγώντας ότι σωστά καταδικάσαμε και σταθήκαμε στο πλευρό της Ουκρανίας, σωστά συμμετέχουμε σε κυρώσεις, αλλά δεν έπρεπε να στείλουμε πολεμικό υλικό και στη συνέχεια κάνει αναφορά στη στάση της Τουρκίας που κάνει ξανά τον "Πόντιο Πιλάτο", αλλά μέχρι ώρας βγαίνει κερδισμένη. 

Ο Παπαδόπουλος τον διακόπτει για να βάλει στη συζήτηση το αφήγημα-ανέκδοτο περί απομονωμένης Τουρκίας και ο Ναύαρχος το υποδέχεται με ένα ευγενικό μειδίαμα. 

Ο Παπαδόπουλος φανερά εκνευρισμένος, ρωτά τι έπρεπε να κάνει η Ελλάδα διαφορετικά και αν θα έπρεπε να ενεργεί όπως και η Τουρκία και εκεί ο Ναύαρχος του απαντά πως η Ελλάδα δεν έχει το ειδικό βάρος της Τουρκίας για να κάνει ό,τι και εκείνη αλλά θα μπορούσε να έχει μια διαφορετική διπλωματική στάση από αυτή που έχει σήμερα. 

Εκείνη τη στιγμή -με οριακά παραληρηματικό τρόπο- ο Παπαδόπουλος αρχίζει να ψέγει τον Ναύαρχο για τη φράση του, να του υπενθυμίζει (!) ότι ήταν Αρχηγός του Ναυτικού και ότι αυτά που λέει είναι δυσάρεστα, διερωτώμενος τι κάνουν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις αφού η χώρα δεν έχει το ειδικό βάρος της Τουρκίας. 

Ο κ. Αντωνιάδης του απαντά «μπορεί να σας στεναχωρεί αλλά έτσι είναι. Και οι ειδικές δυνάμεις κάνουν φυσικά το καθήκον τους, δεν αναιρεί το ειδικό βάρος της Τουρκίας τη δουλειά των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων». 

 Ο Παπαδόπουλος συνεχίζει να μιλάει για "απομόνωση της Τουρκίας" και "διπλωματικές νίκες της Ελλάδας", με τον Ναύαρχο να συνεχίζει σταθερά να υπερασπίζεται την πραγματικότητα, απορρίπτοντας και το αφήγημα της απομόνωσης και αυτό των διπλωματικών νικών της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, επικαλούμενος μάλιστα συγκεκριμένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γεγονότα όπως τη θετική στάση της Αμερικής απέναντι στην Τουρκία που την έχει αναγνωρίσει ως ρυθμιστή. 

Ο κύριος Αντωνιάδης κατόπιν ερωτάται από τον Παπαδόπουλο για το αν διαφωνεί με την ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία και του απαντά τα εξής: 

«Δεν έχω άποψη για τα ενεργειακά, το μόνο που θέλω να πω είναι ότι αν απεξαρτηθούμε από τη Ρωσία για να εξαρτηθούμε από την Αμερική στη διπλάσια τιμή, τότε να μην το κάνουμε. Ξέρετε ενώ γίνεται ένας φριχτός πόλεμος που καταδικάζουμε, οι οικονομικές συναλλαγές Αμερικής Ρωσίας στο πετρέλαιο συνεχίζουν, είναι υποκριτικό. Όλα γίνονται για τα λεφτά το ξέρετε. Ας μην υποκρινόμαστε». 

Εξαιρετικά εκνευρισμένος ο Παπαδόπουλος πάει να τον κλείσει λέγοντας του ότι δεν συζητήσαμε όσο θα θέλαμε τα καθαρά επιχειρησιακά του πολέμου που είναι η δική σας αρμοδιότητα αλλά «δεν δέχομαι το σκεπτικό σας περί ειδικού βάρους». Ξαναπαίρνει τον λόγο ο Ναύαρχος και λέει «ξέρετε κ. Παπαδόπουλε, αφενός δεν έχω κάτι να συνεισφέρω λόγω της θέσης μου στα επιχειρησιακά, αλλά δεν είμαστε το Βέλγιο και η Ολλανδία, είμαστε μια χώρα σε ειδική κατάσταση (λόγω γεωγραφικής θέσης προφανώς) και έπρεπε να ενεργήσουμε διαφορετικά».

 Ο Παπαδόπουλος τον κλείνει ωρυόμενος, διαστρεβλώνοντας ύπουλα όσα ο Ναύαρχος έχει πει, ανταπαντώντας «ε δεν είμαστε Βέλγιο, δεν είμαστε Τουρκία, αλλά δεν είμαστε και νάνοι, γιατί η σκέψη σας εκεί κατατείνει». 

Ο Ναύαρχος απλά γέλασε, τους ευχαρίστησε και τους αποχαιρέτησε. 

Αυτές ήταν οι δύο Ελλάδες. 

Του Παπαδόπουλου και του Αντωνιάδη. 

 Αυτή του Ναυάρχου, ήταν η Ελλάδα που σχηματοποιεί και εμπεδώνει το ρητό του Σολωμού ότι «το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». 

Ήταν η Ελλάδα χωρίς αμετροεπείς και ξερόλες δημοσιολογούντες, η Ελλάδα αυτών που λένε «αυτό δεν το ξέρω», «αυτό δεν μπορώ να το προβλέψω». Η Ελλάδα αυτών που αγαπούν και υπηρετούν τη χώρα τους χωρίς να την περιβάλλουν με μύθους, χωρίς να την αντιλαμβάνονται μέσα από το φαντασιακό. Η Ελλάδα της αξιοπρέπειας και της αυτοπεποίθησης. 

Η Ελλάδα των εθνικών μύθων και ψεμάτων, της υστερίας, της αμετροέπειας, της υποκρισίας, από την άλλη, καλά κρατεί και κυριαρχεί. Έδωσε από λάθος 15 λεπτά δημοσιότητας στον κ. Αντωνιάδη. Δεν θα το επαναλάβει. Θα προστατέψει τη φούσκα της.