EINAI AIΣΧΡΟΣ

 Πρωτοφανές. Μητσοτάκης: Η πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της πατρίδας και εν προκειμένω της Οικογένειας (μία είναι η οικογένεια...) προσθέτω εγώ Επειδή πάντα θα εκκρεμεί το ερώτημα σε ποιον ανήκει η πατρίδα

 

Η τοποθέτηση Μητσοτάκη ότι "η πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της πατρίδας" βρίσκεται έξω από τα αυτονόητα της αστικής δημοκρατίας (δεν μιλάμε καν για τη φιλελεύθερη εκδοχή της), καθώς αξιώνει για το κόμμα του τον a priori ορισμό του τι συνιστά “συμφέρον της πατρίδας”, θέτοντας έτσι εκτός εθνικού κορμού (“εθνικού μετώπου” που κατά σύμπτωση είναι το όνομα του κόμματος του πατέρα Λεπέν) τους διαφωνούντες οι οποίοι εν Ελλάδι αντιμετωπίστηκαν με βία δίχως να την έχουν προκαλέσει. 

 Με τη δήλωσή του αυτή, ο Μητσοτάκης ενέταξε τον εαυτό του στην διεθνή του καπιταλιστικού αυταρχισμού, που διαιρεί ταξικά την κοινωνία και έχει κάνει την εμφάνισή της τα τελευταία χρόνια και βεβαίως αμφισβητεί έστω και αυτά τα μεταπολεμικά αυτονόητα της αστικής δημοκρατίας. 

Είναι δε κοινό μοτίβο αυτής της διεθνούς τάσης όχι μόνο η ταύτιση του κυρίαρχου κόμματος με το “συμφέρον της πατρίδας”, αλλά και η ταύτιση της οικογένειας του αρχηγού με το κυρίαρχο κόμμα. 

Η λέξη νεποτισμός (που έχει μέσα της το nephew) θα μπορούσε να μεταφραστεί ευφάνταστα στα ελληνικά ως Ανιψιοκρατία. Αλλά σιγά που υπάρχει κάποιος ανιψιός του Μητσοτάκη σε πολιτική θέση ευθύνης… Στη φωτογραφία: Οι πυλώνες της κοινωνίας (1926), του Γκέοργκ Γκροτζ.