ΜΕ ΞΕΝΑ ΚΟΛΛΥΒΑ

 Ανείπωτα κέρδη η ΚΑΡΕΛΙΑΣ με σκληρή δουλειά είπε το αφεντικό.. ΣΤο ερώτημα όμως "δουλειά ναι, αλλά τίνος" απάντηση δεν δόθηκε...

 

Επετειακά χαρακτηριστικά έχει πάρει η προπαγάνδα γύρω από το πρωτοχρονιάτικο «πακέτο» που δίνει η εταιρεία «Καρέλιας» στους εργαζόμενους, η επιστροφή δηλαδή ενός απειροελάχιστου μέρους των κερδών που βγάζει από τον ιδρώτα τους

Ετσι, και φέτος διαβάσαμε στον Τύπο για τις «έκτακτες ενισχύσεις» στο προσωπικό και τα «μπόνους», το «επίδομα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι», τα λάπτοπ και το χαρτζιλίκι στα παιδιά των εργαζομένων που πέτυχαν στο πανεπιστήμιο. 

Ολα αυτά μαζί συνθέτουν την εικόνα του «γενναιόδωρου» εργοδότη. Μία από τις φράσεις - κλειδιά, όμως, είναι αυτή που χρησιμοποίησε το ίδιο το αφεντικό μιλώντας στο προσωπικό της εταιρείας, όπου τόνισε ότι πρόκειται για «οικειοθελείς παροχές (...) προσαρμοσμένες στην πορεία» της επιχείρησης. 

Αφού λοιπόν πέρυσι η εταιρεία είχε τον «υψηλότερο τζίρο στην ιστορία της», «ενισχυμένη κερδοφορία», «αύξηση του μεριδίου στην Ελλάδα» και «περαιτέρω ενίσχυση των ταμειακών διαθεσίμων που ξεπερνούν τα 530 εκατ. ευρώ», ήρθε η ώρα να διαφημίσει και τις περιβόητες «παροχές» προς τους εργαζόμενους, μαζί με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που δωρίζει σε διάφορα ιδρύματα της Μεσσηνίας, ως άλλο «φιλόπτωχο ταμείο».

 Τι δεν αλλάζει; Οτι αυτή η «καλή πορεία» για τα κέρδη της επιχείρησης στο σύνολό της προέκυψε από την ίδια τη δουλειά των εργαζομένων, από την αύξηση της παραγωγικότητας, που δεν γίνεται δίχως ένταση της εκμετάλλευσης. Επομένως, πραγματικά «γενναιόδωροι» είναι οι εργαζόμενοι και όχι ο εργοδότης, αφού τίποτα από όσα «δίνει» δεν το έβγαλε με τον δικό του ιδρώτα. 

Αν μάλιστα την επόμενη ή μεθεπόμενη χρονιά η «πορεία της εταιρείας» επιβάλει μειώσεις, είναι σίγουρο ότι θα τους ζητήσει «θυσίες για το καλό της επιχείρησης», πολλαπλάσιες από αυτές που τώρα εμφανίζει ως δώρα. 

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που αποκαλύπτεται είναι τα τεράστια περιθώρια που υπάρχουν για τους εργαζόμενους - και όχι μόνο της συγκεκριμένης επιχείρησης - να ζήσουν με βάση τον πλούτο που παράγουν και όχι με «όσα περισσεύουν», αν η παραγωγή τεθεί στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, οι οποίες δεν χωράνε στη «γενναιοδωρία» κανενός επιχειρηματία, βιομήχανου ή τραπεζίτη.