ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ

 Η πορεία προς τον πόλεμο είναι προδιαγεγραμμένη και το μόνον που φοβάται η Τουρκία είναι μήπως ο λαός κατά τα πρότυπα του 1940 αποδειχτεί υπέρτερος των εξουσιαστών του

 

Κλύδωνας

Η Ελλάδα βρίσκεται σε παράλυση λόγω της πανδημίας των μνημονίων αλλά και λόγω της ψευδούς ευμάρειας πριν από τα μνημόνια. Εξαιρουμένης της βίαιης αντίδρασης του Αντρέα κατα το 1987 που έδωσε μια ανάσα εθνικής πνοής στην ελληνική κοινωνία από τότε και εντεύθεν: 

Αυτή κατέστη  φοβική (με τον διαρκή Κατευνασμό απέναντι στην Τουρκία) και υπέστη βαθειά ιδεολογική αποκολοκύνθωση (με την κρίση ταυτότητας στην οποία επί τριακονταετία οδηγήθηκε από τους «εκσυγχρονιστές» – ήτοι τις τρεις «συνιστώσες» τους, τους νεοφιλελεύθερους, τους ενσωματωμένους σοσιαλδημοκράτες - σοσιαλιστές και τους υποταγμένους – και λεηλατημένους – αριστερούς ΄προσοχή όχι κομμουνιστές αλλά αριστερούς).

Ο ελληνικός λαός εξαπατήθηκε από τους εκσυγχρονιστές τύπου Σημίτη, εγκαταλείφθηκε από μεταρρυθμιστές τύπου Καραμανλή, προδόθηκε από μαριονέτες τύπου Γιωργάκη, αιχμαλωτίσθηκε από μετανοηθέντες τύπου Σαμαρά και εξουθενώθηκε από ανερμάτιστους κωλοτουμπαδόρους τύπου Τσίπρα. Η Ελλάδα πιάνεται διαρκώς από την Τουρκία «στον ύπνο». 

Τούτο ξεπερνά τα όρια οποιασδήποτε αχαλίνωτης φαντασίας. Κάθε φορά η ελληνική διοίκηση διαχειρίζεται (και η ελληνική κοινωνία καταπίνει) κρίσεις χειρότερες από τις προηγούμενες. 

Η πορεία προς τον πόλεμο έτσι είναι προδιαγεγραμμένη με την Ελλάδα να  υφίσταται διαρκώς μικρές ήττες, χωρίς να έχει χάσει πόλεμο, ώσπου να υποστεί την τελική ήττα μέσα από τον πόλεμο. Όχι μόνον διότι ο ίδιος ο πόλεμος είναι ήττα, αλλά διότι τα αποτελέσματα του θα προετοιμάσουν τον επόμενο πόλεμο.

Τι κάνουμε; ακολουθούμε την πεπατημένη – η Ευρώπη, οι σύμμαχοι, το ΝΑΤΟ, οι δηλώσεις – που μας πάει ακριβώς στη νίλα. Μια διπλωματία που ακριβώς επειδή δεν έχει αντίκρισμα σε ισχύ, εκπίπτει σε δουλικότητα. Με την κοινωνία να εκπαιδεύεται όλο και πιο πολύ στον φόβο, νοιώθοντας και η ίδια από την άλλη (και επιπροσθέτως) το αδιέξοδο.

 Είναι κοινό μυστικό ότι ως τώρα βασιζόμαστε στην «τρέλα των γενναίων» (όπως εκείνη που εκδηλώθηκε το 1940), όμως ούτε κι αυτό το συζητάμε – κι αυτό ταμπού είναι. Το μόνον κράτημα για την Τουρκία είναι ο φόβος της μήπως ο ελληνικός λαός αποδειχθεί υπέρτερος της ηγεσίας του. Αλλιώς θα συνεχίσουν να της τρέχουνε τα σάλια ώσπου να δαγκώσει…