ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΜΠΟΡΝΤΕΛΟ

 

 Έχετε μήπως τη παραμικρή αμφιβολία; Πως το επίκεντρο της πανδημίας δεν είναι πλέον ούτε η Κίνα αλλά ούτε και οι ΗΠΑ; Πως πια στο περιέχον του περιεχομένου της φιγουράρει η Ευρώπη; Με τις πολιτικές της ωθεί στην εξαγωγή συμπερασμάτων που βοούν από τότε που η πανδημία δεν είχε αγγίξει καν το χειρότερο σημείο της. 

 

 

 

 

Από το Ελσίνκι η δράση αυτού του υπερεθνικού οργανισμού έδειξε τα δόντια του όταν αποφάσιζε ερήμην των λαών ακόμη και για τις φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες των πολιτικών που θ ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις μαριονέτες τους. Δηλαδή η εν ονόματι Ευρωπαϊκή Ένωση όριζε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρωπων. 

Σήμερα ακόμη και άνθρωποι που είτε αφελώς είτε ωφελιμιστικά εξακολουθούσαν να δηλώνουν γοητευμένοι από το «ευρωπαϊκό όραμα» (ή, στην καλύτερη περίπτωση, το θεωρούσαν «το μικρότερο κακό») στέκονται αμήχανοι και προβληματισμένοι μπροστά στην πιο κραυγαλέα αποτυχία του: την αδυναμία της Ε.Ε. να αντιμετωπίσει με στοιχειωδώς συντονισμένο τρόπο την πανδημία. Αλλά πριν φωτογραφίσουμε το σήμερα, είναι αναγκαίο να μετρήσουμε τα βήματά μας ως εδώ. 

Η πορεία είναι μακρά, και διδακτική, έστω από την ανάποδη. Ας πάρουμε σαν αφετηρία το «ορόσημο» του 1992 και της κακόφημης Συνθήκης του Μάαστριχτ (που, όχι τυχαία, ήρθε μετά την ανατροπή κάθε προηγούμενου συσχετισμού αφότου κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ). 

Συνθήκη που εξελίχθηκε σταδιακά σε ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, κάτι σαν δαίμονας επί των λαών της, ή επί της πολιτικής επιστήμης ένα απρόσωπο γραφειοκρατικό τέρας το οποίο απέκτησε κυριολεκτικά δικαιώματα ζωής και θανάτου επί κρατών και λαών, δίνοντας λογαριασμό μονάχα στις ελίτ.. 

 Όλη η πορεία της Ε.Ε. από τότε χαρακτηρίζεται από μια ασίγαστη επίθεση στο δημόσιο τομέα (της υγείας, αλλά όχι μόνο), από την ανατίναξη κατακτήσεων δεκαετιών, και από τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς ληστρικούς πολέμους που κατέστρεψαν τρίτες χώρες. Αυτό πριν από χρόνια θα έμοιαζε γενικολογία ή φήμες των κομμουνιστών και άλλων κακών εχθρών του ευρωμπορντέλου αλλά η ιστορία από τότε απόδειξε πως δεν είναι. 

Κι αυτό όχι μόνον γιατί συντέθηκε από μια δέσμη πολύ συγκεκριμένων επιθετικών πολιτικών, που κορυφώθηκαν την τελευταία δεκαετία με την επιβολή μνημονίων και απώλειας κυριαρχίας σε μια σειρά κράτη μέλη της Ε.Ε. και με τον εμπρηστικό ρόλο που αυτή έπαιξε σε μια σειρά μέτωπα, αλλά κυρίως επειδή ενοχοποιείται για τους χιλιάδες νεκρούς που θάβονται στα εδάφη της εξ αιτίας της πανδημίας και των κατεδαφισμένων συστημάτων υγείας. Είπατε κάτι που δεν άκουσα;