ΑΝΩΔΥΝΑ

 

Τη Φώφη τη γνώρισα δεκαετίες πριν με αφορμή ένα άρθρο μου καθόλου κολακευτικό για τον πατέρα της. Ήταν τότε που επέστρεψε εκείνος από τις ΗΠΑ έχοντας με δηλώσεις του αποσαφηνίσει πως πλέον ήταν υπέρμαχος της συναίνεσης. 

 Συναίνεση εννοούσε ό,τι από το 1996 και εντεύθεν βιώνουμε ως τα σήμερα. Δυο ή τρία κόμματα υπηρέτες της ίδιας πολιτικής. 

Στο άκουσμα αυτής της θέσης ο Ανδρέας Παπανδρέου τον αποκαθήλωσε εν μία νυκτί από το αξίωμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του Πασόκ. 

 

 

Συναντηθήκαμε έκτοτε σε στιγμές οριακές για το μέλλον του τόπου και στο μόνο που συμφωνήσαμε ήταν πως πολιτικά διαφωνούμε. Αλλά αυτό σε τίποτα δεν είχε να κάνει με τον άνθρωπο Φώφη που κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ο ήπιος διάλογος. 

Η ανάμιξή της στην πολιτική την είχε μεταστρέψει σε πολύ καλό ακροατή και πάντα απαντούσε επί του θέματος που είχε τεθεί δίχως να καταφεύγει στους συνήθεις απωθητικούς παράλληλους μονολόγους. 

Θυμάμαι εκεί στη τεράστια σάλα του Φαληρικού Δέλτα να μου ζητά να επιστρέψω – τότε ήδη είχα ήδη εμπλακεί εκλογικά με τον Δημήτρη Τσοβόλα— κάτι που επανέλαβε και ο Γιώργος Παπανδρέου όταν τυχαία συναντηθήκαμε στις αλέες του Ζαππείου λίγο πριν από τις νικηφόρες του εκλογές το 2010 αν θυμάμαι καλά, αλλά η απάντησή μου ήταν κατηγορηματικά αρνητική. 

Και ήταν αρνητική γιατί θεωρούσα την συμμετοχή στο σιχαμερό Πασόκ του βδελυρού εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη μια ακόμη ψηφίδα στο μωσαϊκό της αντιλαϊκής πολιτικής που απλωνόταν στη χώρα από τότε σα μαύρη λαδιά. Της τα είχα πει και θυμάμαι πως μεταξύ αστείου και σοβαρού μου είχε πει έλα να τ’ αλλάξεις.. 

Για να γυρίσει ο ήλιος όμως ήθελε δουλειά πολύ κι εγώ είχα αρχίσει ν’ αποκαρδιώνομαι από έναν λαό που δεν ήταν σε θέση ν’ αντιληφθεί τη οικονομική καταιγίδα που ερχόταν. Το Μάαστριχτ ήταν τα πρώτα μαύρα σύννεφα. 

Εδώ το πολιτικό μέγεθος του Μιχάλη Χαραλαμπίδη βυθίστηκε στην εκλογική περιφρόνηση ενός λαού που μεθούσε στα ντιριντάχτα της παραλιακής ποιος ήμουν εγώ που θα αντέστρεφε ωφελιμιστικά γι αυτόν το κλίμα. Είναι πιο εύκολο να εξαπατήσεις έναν λαό από το να τον πείσεις πως εξαπατάται.

Της τα είχα τότε αναπτύξει περιληπτικά και γελούσε μ’ ένα γέλιο πηγαίο γεμάτο ζωή. Μόνο που δεν ήξερε. Πως ο καρκίνος επώαζε τ’ αυγά του στο σώμα της. Δυστυχώς και στο δικό μου. Δεν θα καταφύγω έτσι στις γνωστές παπαριές περί μάχης και πολέμου κατά μιας νόσου που δεν είναι η μούφα κορωναϊός και δεν νικιέται. Κι εγώ αυτό το ξέρω καλά. Θα της ευχηθώ μόνο πως αν είναι να διέλθει κάποιον Ρουβίκωνα αυτό να συμβεί ανώδυνα και αναίμακτα.