ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΤΥΧΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

 

 Τα μικρομάγαζα των αυτοαπασχολούμενων και οι μικρές επιχειρήσεις με δυο - τρεις εργαζόμενους πρέπει να συγχωνευτούν, είπε ο υπουργός! Οι σχολές και τα τμήματα που έμειναν άδεια από την ελάχιστη βάση εισαγωγής πρέπει να συγχωνευτούν, είπε η υπουργός!

 

 

 

Κι ο κολοσσός του ντελίβερι που χλαπάκιασε στην πανδημία τον άμπακο από κέρδη, θέλει λέει να κάνει συνεργάτες - επιχειρηματίες - συνεταίρους του (εδώ δε γελάνε, οργίζονται) πάνω από εκατό ξεζουμισμένους ταχυμεταφορείς που στύφτηκαν όπως κι εκατομμύρια «καθημερινοί» άνθρωποι.

Σ' αυτό το υπέροχο αναπτυξιακό φόντο, όπου ο Γαργαντούας της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου καταπίνει αμάσητα και τα κόκαλα των εργαζομένων, η παιδεία, η εκπαίδευση και γενικότερα η μόρφωση πρέπει να μείνουν προνόμιο όσο γίνεται λιγότερων, ώστε να μην προκόβουν και να μην ανοίγουν μυαλά που θέλουν να αντισταθούν στην καλοπουλημένη αστική βολική παραδοχή, «όπου φτωχός κι η μοίρα του». Στον καθεστωτικό λοιπόν και καθημερινά νομοθετούμενο ζόφο της κοινωνικής δυστοπίας, παίρνω μια επιστολή από έναν καθημερινό άνθρωπο, που αισθάνεται να συνθλίβεται και θέλει να το παλέψει για να μη γίνει φτηνός εργατικός κιμάς. Την παραθέτω, και τα στοιχεία του είναι στη διάθεση οποιουδήποτε και κυρίως της εκπαιδευτικής κοινότητας για το θέμα του, που όπως λέει ο ίδιος καίει και ζεματάει, αλλά χάνεται στη μικροπολιτική των αστικών κομμάτων περί την κυρία Κεραμέως, λανθασμένα ως πρόσωπο και όχι ως ιδεολογικό φορέα παιδείας...

«Είμαι ένας βιοπαλαιστής, καθημερινός άνθρωπος με οικογένεια και παιδιά, τα οποία προσπαθώ να συντηρήσω όπως και τόσος κόσμος. Παράλληλα για ένα καλύτερο αύριο φοιτώ στο (χ) εσπερινό ΕΠΑΛ, στον τομέα μηχανολογίας. Είμαι 40 ετών, φοιτώ στο β' έτος κι εκτός από τον αγώνα της επιβίωσης, δίνω όπως και τόσοι άλλοι και τον αγώνα της μόρφωσης με απώτερο σκοπό να προχωρήσω στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ομως η κυβέρνηση έχει άλλη γνώμη για τη μόρφωση του λαού, κι έτσι κατάργησε το 1% που πέρναγε με χαμηλότερα μόρια της δικής μου κατηγορίας. Δηλαδή αποκλείστηκε η εισαγωγή στα ΑΕΙ μιας μερίδας μεγαλύτερων σε ηλικία, που είναι αγωνιστές του ψωμιού και της ανάγκης. Μας εξίσωσε δηλαδή στις Πανελλήνιες, λες και μπορούμε να παλέψουμε επί ίσοις όροις με παιδιά των ημερήσιων γενικών λυκείων που δεν εργάζονται, ενώ η ιδιότητα του μαθητή τούς επιτρέπει να παρακολουθούν φροντιστήρια και να έχουν άπλετο χρόνο διαβάσματος...

Σας στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς και εύχομαι κάτι να γίνει για τόσους βιοπαλαιστές που αγωνιζόμαστε σ' ένα έτσι κι αλλιώς πρόστυχο σύστημα αγοράς κι εργασίας, κι είναι κρίμα να μη μπορούν να βρουν μια θέση στον ήλιο...».

Αυτή η επιστολή ούτε συγχωνεύεται, ούτε καταπίνεται.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ