ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ

 ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΛΑΚ ΑΟΥΤ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

 

Για μια ακόμα φορά «ο κακός μας ο καιρός» επιστρατεύεται για να εξηγήσει τα απαράδεκτα... Για τις φονικές πλημμύρες έφταιγε το πολύ νερό, για τις καταστροφικές πυρκαγιές άλλοτε η ξηρασία, άλλοτε ο «στρατηγός άνεμος». Τώρα, για τις τραγικές ελλείψεις ρεύματος που αντιμετωπίσαμε την προηγούμενη βδομάδα, φταίει η υπερβολική ζέστη που «έφερε το σύστημα στα όριά του».

Οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά

 

Το αφήγημα αυτό για τις έκτακτες συνθήκες είναι κυριολεκτικά διάτρητο. Πρώτα πρώτα, οι ίδιες οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν και τόσο ...ιδιαίτερες. Θερμοκρασίες της τάξης των 45 βαθμών Κελσίου, αν και υψηλότατες, δεν είναι πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα, με την Αττική να έχει καταγράψει στο παρελθόν μέχρι και 48 βαθμούς. Παράλληλα, σωρεία παρεμβάσεων όλο το προηγούμενο διάστημα έκαναν λόγο για μεγάλη πιθανότητα μπλακ άουτ, λόγω της ενεργειακής πολιτικής που ακολουθούσαν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις.

Το αφήγημα «ξέχασε» επίσης να επισημάνει το εξής: Την ίδια ώρα που οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων «παίζονταν στα ζάρια» - μια διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος, μερική ή γενικευμένη, μέσα στον καύσωνα θα ήταν κυριολεκτικά θανατηφόρα για άτομα μεγάλης ηλικίας και με σοβαρά προβλήματα υγείας - οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος στη χώρα είχαν εκτοξευτεί.

Οι χονδρεμπορικές τιμές ηλεκτρικής ενέργειας είναι διαχρονικά οι υψηλότερες στην Ευρώπη, αλλά στις αρχές της βδομάδας σημείωσαν ρεκόρ, φτάνοντας να είναι σχεδόν τριπλάσιες από τις αντίστοιχες Γαλλίας και Γερμανίας. Οι μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια της λαϊκής κατανάλωσης το επόμενο διάστημα θα αντικατοπτρίζουν αυτήν την αύξηση. Και, φυσικά, το αφήγημα «ξεχνά» να επισημάνει πως την ίδια ώρα τα κέρδη των ελάχιστων επιχειρηματικών ομίλων του χώρου της Ενέργειας πολλαπλασιάστηκαν.

Η πραγματική αιτία

Στην πραγματικότητα, η ζέστη ήταν μόνο η θρυαλλίδα των εξελίξεων.

Η αλήθεια είναι ότι για τη σημερινή κατάσταση αποκλειστικός υπαίτιος είναι ο ενεργειακός σχεδιασμός των τελευταίων δεκαετιών. Ο ενεργειακός σχεδιασμός της ευρωενωσιακής πολιτικής, της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας, που αντιμετωπίζοντας την Ενέργεια ως εμπόρευμα και τις επενδύσεις γύρω απ' αυτή με κριτήριο το κέρδος, οδήγησε με νομοτελειακό τρόπο στη σημερινή κατάσταση, για την οποία αυτοί που αντιδρούσαν στην «απελευθέρωση» της Ενέργειας είχαν επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι θα συμβεί. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει λοιπόν για τα σημερινά κροκοδείλια δάκρυα...

Τις τελευταίες δεκαετίες όλες οι αστικές κυβερνήσεις, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και κάθε άλλος «παρδαλός» συνδυασμός τους, υλοποιούν κατά γράμμα τον ίδιο ενεργειακό σχεδιασμό. Στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» προώθησαν την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου, διαμόρφωσαν την Ενέργεια ως νέο πεδίο επενδύσεων, προωθούν χρυσοφόρες επενδύσεις σε «καινοτόμες πράσινες λύσεις», υλοποιώντας απαρέγκλιτα τις κατευθύνσεις της ΕΕ για την Ενέργεια, από τις ρήτρες CO₂ μέχρι, πιο πρόσφατα, τους σχεδιασμούς του Ταμείου Ανάκαμψης.

Μάλιστα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν φτάσει στο σημείο να διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα υλοποιήσει τους σχεδιασμούς αυτούς με μεγαλύτερη ταχύτητα. Ποιος θα προχωρήσει στην ταχύτερη υλοποίηση των σχετικών επενδύσεων, ποιος θα διακόψει ταχύτερα την υφιστάμενη παραγωγή από λιγνίτη προκειμένου να βρουν επενδυτικό χώρο οι ΑΠΕ, που φέρνουν πολλαπλάσιο κέρδος για το μεγάλο κεφάλαιο.

Η σημερινή κατάσταση πλέον «φωνάζει». Ηρθε η ώρα να κάνουμε «ταμείο». Να αναλογιστούμε τις επιπτώσεις αυτού του σχεδιασμού και γενικότερα της ανάπτυξης με κριτήριο το κέρδος, τόσο στην επάρκεια ηλεκτρικού ρεύματος όσο και στην ενεργειακή φτώχεια που μαστίζει τα λαϊκά στρώματα, είτε ως έλλειψη Ενέργειας είτε ως διάθεση ενός δυσανάλογα μεγάλου τμήματος του εισοδήματός τους για την κάλυψη των στοιχειωδών ενεργειακών αναγκών.