Θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου στις κατά το 1990 άκρως πολιτικοποιημένες δημοτικές εκλογές των Αθηνών όπου ο υπερφύαλος Πάγκαλος αντιμαχόταν τον κύριο τίποτα Αβραμόπουλο, να μου απαντά στο ερώτημα, γιατί πρόεδρε δεν ορίζετε διάδοχο, ως εξής: «Τον διάδοχο αγαπητέ δεν τον ορίζω εγώ αλλά οι κοινωνικοί του αγώνες!!» Είχε εν τη πράξει όμως άδικο παρά το ότι είχε δίκιο θεωρητικά..
Το γκαστρωμένο καθεστώς καιρό τότε κοιλοπονούσε το αποφώλιο τέρας της ιδιωτικής τηλοψίας και ραδιοφωνίας το οποίο από την πρώτη στιγμή της αποκοπής του από τον ομφάλιο λώρο έδειξε τα δόντια του. Σε ένα από τα black out της ΔΕΗ εξήλθε τότε ο πολύς Χατζηνικολάου από τον πειρατικό σταθμό του Έβερτ, που όμως λειτουργούσε στις εγκαταστάσεις του Δήμου της Αθήνας, και ζητούσε από τον Αθηναϊκό λαό να βγει στους δρόμους.
Ευτυχώς για όλους μας ο λαός αντέδρασε ψύχραιμα και παρά τις άναρθρες κραυγές των καθεστωτικών υπαλλήλων, ουδείς εξήλθε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί. Σε διαφορετική περίπτωση εύκολα γίνεται αντιληπτό το τι θα μπορούσε να έχει συμβεί… Ακόμη θα μετρούσαμε θύματα. Τι επομένως κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια δεν είχε λάβει υπ όψιν του ο λαοφιλής ηγέτης;
Το ότι οι καθεστωτικοί πολιτικοί πλέον δεν θα συνέδραμαν από το πεζοδρόμιο τον λαό στις κοινωνικές του διεκδικήσεις, αλλά θα φωτογραφίζονταν ατσαλάκωτοι, γυαλιστεροί, με κουστουμάκια και ταγεράκια σινιέ, υπό το φως των προβολέων των τηλεοπτικών στούντιο. Εκεί όλοι όσοι ήμασταν υποψιασμένοι μάθαμε πως ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που τρώει χωρίς να πεινάει, πίνει χωρίς να διψάει και μιλάει χωρίς να έχει τίποτα να πει.
Γιατί οι διάφοροι Μαλέληδες (δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αυτός να είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, συντονιστής των τηλεοπτικών συνεργείων υπήρξε τόσο στην ΕΡΤ όσο και στο Μέγκα) τους έστρωναν ένα παχύ χαλί για να βηματίζουν δίχως να σκοντάφτουν, έτσι ώστε ο λόγος τους πέφτοντας κάτω να κάνει θόρυβο και να προκαλεί σειρά ερωτηματικών.
Τι θέλω να πω σε απλά ελληνικά; Πως από το 1990 και εντεύθεν από την πασαρέλα των πάνελς προέκυπταν οι κυβερνήσεις και οι εθνικοί αντιπρόσωποί του. Από την δημοκρατία δηλαδή των κομμάτων περάσαμε στην δημοκρατία των ΜΜΕ γράφει ο Μέγιερ. Κατά ποιο τρόπο;
«Προκειμένου οι πολιτικοί να ανακτήσουν μέρος της επιρροής που έχασαν εξαιτίας της παρέμβασης των ΜΜΕ στην πολιτική ζωή, αρχίζουν να παίζουν το ρόλο τους με τους θεατρικούς, κατά βάση, κανόνες των μέσων επικοινωνίας, ως ηθοποιοί στη σκηνή των μαζικών μέσων. Το κοινό αντιλαμβάνεται τους πολιτικούς και τα πολιτικά ζητήματα όχι με τους όρους της πολιτικής αλλά ως ψυχαγωγικό θέαμα. Ως αποτέλεσμα, παρατηρείται η μετάβαση από τη δημοκρατία των κομμάτων στη δημοκρατία των ΜΜΕ, όπου διαμορφώνεται ένα καινούργιο πολιτικό σύστημα. Αυτό αποτελείται από τους τηλεγενείς πολιτικούς, το κοινό των μαζικών μέσων και τις διαρκείς δημοσκοπήσεις, που καταγράφουν την επιρροή των τηλεγενών πολιτικών και της τηλεοπτικής πολιτικής στο κοινό. Με τον τρόπο αυτό τα μέσα αποικίζουν την πολιτική και αποκτούν μια μεγάλη πολιτική δύναμη.»
Δραματοποιημένη και περί όνου σκιάς επομένως η παραπληροφόρηση όπως επί παραδείγματι ο ανασχηματισμός που μοιάζει με ανακύκλωση του έρματος σε ένα καράβι που παραδέρνει μέσα στα άγρια κύματα της κοινωνικής οργής.
Αλήθεια έχει καμιά ιδιαίτερη αξία το όνομα που εν μέσω πανδημίας θα ολοκληρώσει την κατεδάφιση του ΕΣΥ; Καμιά.
Όπως δεν είχε καμιά σημασία το ονοματεπώνυμο εκείνου που σφράγισε κατ’ εντολή του Ευρωκωλοχανείου τον λιγνίτη για ν’ αυξηθεί σήμερα η τιμή του ρεύματος κατά 80% !!
Ή των άλλων που εκποίησαν (το ξεπούλησαν με καλύπτει με ακρίβεια) υποθηκεύοντας την χώρα στους τοκογλύφους για να βγάζουν στους δρόμους τις κενές περιεχομένου περικεφαλαίες να διαλαλούν πως η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική.
Και η Ελλάδα είναι μία αλλά δεν είναι Ελληνική. Ανήκει σε αυτούς που έχουν-- κατά δήλωση των ιδίων-- χεσμένο τον πρωθυπουργό ο οποίος ως γνωστό από κοινού με την πολιτική του ανασχηματίζεται μόνον δια των εκλογών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου