ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΛΙΑΤΣΟ

 

Διακόπτω τη καλοκαιρινή μου ραστώνη αν και δεν βολεύομαι στους επικήδειους αλλά τούτη εδώ η περίπτωση είναι ξεχωριστή. Πέθανε ο Σπύρος Λιάτσος του Αιμίλιου αδελφός, πιλότος στο επάγγελμα που κατά τα νεανικά του όμως χρόνια υποδύθηκε με αρκετή επιτυχία τον δημοσιογράφο. Τον είχα γνωρίσει όταν ως αρχισυντάκτης βάρδιας τον χρεώθηκα και δεν σας κρύβω πως ενθουσιάστηκα από την γνωριμία του. Όμως κάτι δεν μου κολλούσε. 

 

 

 

Η αγάπη του για τα αεροπλάνα δεν κρυβόταν εύκολα. Τόσο που μια μέρα μου την εξομολογήθηκε. Γέλασα γιατί επιβεβαιώθηκα. Πιλότος είχε σπουδάσει το παλικάρι κι αδικείτο κοντά μας. Του πρότεινα έτσι να κάνει υπουργείο Άμυνας για να είναι κοντά στον χώρο του. Αυτό ήταν. Άξιζε και βρήκε τον δρόμο του. Συναντηθήκαμε τρεις τέσσερις φορές στον αέρα όταν βλέποντάς με να εισέρχομαι στον μεταλλικό σωλήνα με φώναξε για να μου δείξει από κοντά το αυγουστιάτικο φεγγάρι πάνω από την Σαντορίνη. Ήξερε ο μπαγάσας πως βρισκόμουν σε ένταση κάθε φορά που έμπαινα σε αεροσκάφος και μου έκανε πλάκα."Το νου σου στο πηδάλιο" γρύλιζα εγώ κι έσκαγε από τα γέλια. Ντρέτο παιδί. Ίσιος άντρας. Κρίμα γιατί είχε ζωή ακόμη. Ήταν 71  ετών και πατέρας τριών παιδιών. Είθε Σπύρο η τελευταία σου πτήση να σε προσεδαφίσει στο άστρο που αναζητούσες μια ζωή.