Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά όχι σαν φάρσα.. Πόσες αστρικές ανάσες απέχουμε από τότε που αυτό το τραγούδι έγινε ύμνος στα χείλη των τσαλακωμένων ελλήνων; Που πλημμύριζε με τις σταγόνες του πόνου τα μήλα του προσώπου των προγόνων μας.. Που μούσκευαν μαντήλια στα λιμάνια και στα τρένα και που όσοι έμεναν πίσω, για να βρει ο νόστος δυο μάτια ζεστά να τον υποδεχτεί, τα άπλωναν στο εικονοστάσι. Που η οιμωγή "γιε μου που πας" έσκιζε τον μουντό σκυμμένο ουρανό.. Μα πόσες.. Τις έχετε μετρήσει ποτέ. Και στο γκοβέρνο πάντα οι ίδιοι καριόληδες.. Τυχαίο; Δεν νομίζω… μαλάκα έλληνα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου