ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ

 

Η αλήθεια είναι πως για να εξακολουθήσω ν ακροβατώ στο σχοινί της επικοινωνίας και ιδία δίχως δίχτυ ασφαλείας, επιστρατεύω δυνάμεις τις οποίες δεν πίστευα ποτέ πως κατείχα. 

Στιγμές, στιγμές αποκαρδιώνομαι, θρυμματίζομαι σα γυαλί, αλλά μαζεύω τα λαμπιρίζοντα θρύψαλά μου και συνεχίζω. Γιατί το γυαλί αυτό συνετέθη στο καμίνι των πολιτικών αγώνων και δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να λυγίσει ενώπιον όποιας εξουσίας με έχει βάλει στόχο. 

 

Πολιτικής οικονομικής ή κοινωνικής στο πολιτικό σκόπευτρο των οποίων βρίσκεται η επιδίωξη μιας κοινωνίας πειθαρχημένης, ή επί το ορθότερο υποταγμένης, στα δόγματα του Life Style, και του κοινωνικού κανιβαλισμού. 

Μια κοινωνία που εικοσιπέντε χρόνια τώρα επιβάλλεται από το θατσερικό πρωτόκολλο της δεξιάς και της ακροδεξιάς που: 

Έχει δώσει εντολές στους έμμισθους διαδικτυακούς αρουραίους της δολοφονίας χαρακτήρων, έτσι ώστε να κυριαρχήσει τελικά στον δημόσιο βίο η αμνησία, η λάσπη, η παραπλάνηση, το ψέμα και η συκοφαντία. Είναι εκπαιδευμένοι στην αντιστροφή του άσπρου σε μαύρο. 

Προηγήθηκε το βρόμικο 1989 όπου πρεζέμποροι, έμμισθοι υποκλοπείς τηλεφωνικών συνδιαλέξεων της τότε ΚΥΠ, μπράβοι και νταβατζήδες βγήκαν στο μεϊντάνι και στα μανταλάκια εκλύοντας δηλητηριώδη χολή κατά του δημοφιλέστερου πρωθυπουργού.Του Ανδρέα Παπανδρέου. 

Θεώρησαν και εξακολουθούν έτσι πως όλοι όσοι αντισταθήκαμε (ο καθείς από το μετερίζι του) σε αυτό, ήμασταν μεγέθη ήσσονος σημασίας. Δεν είχαν καν φανταστεί πως θα τον ενθρονίζαμε μια τριετία μετά ξανά στο γκοβέρνο. 

Πεσούσης όμως της Σοβιετικής Ένωσης και υπό την συνδρομή μιας επίπλαστης ευημερίας, δεν παραιτήθηκαν ποτέ του σκοπού τους, που ήταν ένας και μοναδικός. 

Να μεταγγίσουν στον λαό πως η πολιτική δεν είναι ζωή για να εγκαταλείψεις εσύ τη ζωή σου στην εξουσία των πολιτικών τσάτσων των ΚελτοΓαλατοΒησιγότθων. 

Ε, όσο ζούμε και όσα διαδικτυακά ερπετά  ξαμολύσουν για να δηλητηριάσουν τις ψυχές μας δεν θα τους περάσει. Γιατί έχουμε από τα μικράτα μας μπολιαστεί με το αντίδοτο των ηθικών και κοινωνικών αξιών που συνίστανται στην εξής μία ουσία: 

Αυτής που υπηρετεί το "εμείς" και όχι το "εγώ". 

Αυτής που θέλει την συλλογική να προηγείται της ατομικής ευθύνης. 

Να ξέρει έτσι κάθε κυρία ή κύριος πως λάσπη στα κατάλευκα μάρμαρα δεν πιάνει. Ιδίως όταν αυτή προκύπτει από καταδικασμένους σε δεκαετή φυλάκιση καταχραστές τραπεζικού χρήματος που υποδύονται τους ψυχασθενείς.Γκέγκε;