Μόνο πότε θα πεθάνουμε δεν ξέρουμε για να κάνουμε γενέθλια του θανάτου μας.. Από χθες επισημάναμε τους επικίνδυνους πολιτικούς ακροβατισμούς του Νίκου Δένδια στη Μέση ανατολή εκτός και αν ήταν απλώς ένα ταξίδι πολιτικού τουρισμού όπως το βαφτίσαμε και όπως τελικά εξελίχθηκε. Πρόκειται περί πολιτικής επιθεώρησης αλλά δυστυχώς η δράση της δεν παράγει γέλιο..
Στην Ελλάδα η Παλαιστίνη ορίζεται και αποκαλείται Παλαιστίνη επισήμως από το 2016. Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας στην επίσκεψή του στην φλεγόμενη Μέση Ανατολή προτίμησε να μιλήσει για «παλαιστινιακά εδάφη».
Δεν ήταν το μόνο σημείο στο οποίο κινήθηκε οριακά στην, ούτως ή άλλως, δύσκολη ισορροπία της ελληνικής διπλωματίας στην σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστινίων. Το δεύτερο «φάλτσο» του υπουργού Εξωτερικών ήταν η καταφανώς μονομερής ένταση στην καταδίκη των επιθέσεων της Χαμάς με ρουκέτες κατά του Ισραήλ.
Ο Νίκος Δένδιας ήταν κατηγορηματικός ως προς το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», δήλωσε δύο φορές ότι καταδίκασε «με τον πιο καθαρό τρόπο την εκτόξευση χιλιάδων ρουκετών από την Χαμάς κατά του Ισραήλ» - «είναι ενέργεια απολύτως και καθολικά καταδικαστέα» είπε – και, σε σχέση με την σφαγή των αμάχων Παλαιστινίων στην Γάζα αρκέστηκε να δηλώσει, γενικώς και χωρίς καμία ευθεία αναφορά, ότι «απαιτείται άμεση κατάπαυση του πυρός» και «προστασία της ανθρώπινης ζωής».
Στην επίσημη διπλωματική γραμμή, ο υπουργός Εξωτερικών καλύφθηκε πίσω από τις αποφάσεις του ΟΗΕ: ζήτησε λύση δύο κρατών στα σύνορα του 1967, με κοινή πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.
Σ’ αυτή την σύγκρουση όμως είναι προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει πλευρά, και πρόκειται για την πλευρά του Ισραήλ. Σε ρεαλιστικούς όρους, ενδεχομένως πρόκειται για μια επιλογή που υπαγορεύεται από τις νέες γεωπολιτικές συμμαχίες στην περιοχή και την ανάγκη ενίσχυσης των αξόνων απέναντι στην προκλητικότητα της Τουρκίας.
Είναι όμως και μια επιλογή που, εάν «μπατάρουν» οι ισορροπίες εμπεριέχει παγίδες – παγίδες με γεωπολιτικό και κυριαρχικό ρίσκο, πέραν των ζητημάτων που εγείρονται σε όρους διεθνούς δικαίους και ανθρωπιστικών αξιών.
Η πρώτη από τις παγίδες αυτές, όπως επισημαίνουν έμπειροι διπλωματικοί παράγοντες, είναι να εξωθηθεί η παλαιστινιακή πλευρά στην ανοιχτή «αγκαλιά» της Τουρκίας, η οποία βλέπει την σύγκρουση στην Μέση Ανατολή πρωτίστως ως πεδίο προώθησης των δικών της συμφερόντων – είτε σε όρους ενίσχυσης της επιρροής της και της παρουσίας της στην ανατολική Μεσόγειο, είτε σε ό,τι αφορά την επιδίωξη της Αγκυρας να αναδειχθεί ως η προστάτιδα του «όλου», παγκόσμιου Ισλάμ.
Αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο επιχειρεί τώρα να προλάβει η κυβέρνηση και αυτός είναι, κατά τις πληροφορίες, και ο λόγος του εσπευσμένου ταξιδιού Δένδια στην περιοχή και των συναντήσεών του με τον ισραηλινό ομόλογό του Γκάμπι Ασκενάζι αλλά και με τον παλαιστίνιο πρωθυπουργό Μοχάμαντ Σταγιέχ.
Επισήμως, το ταξίδι Δένδια συνιστά ελληνική πρωτοβουλία για την εκτόνωση της πολεμικής έντασης και την εκεχειρία στην Γάζα. Η μόνη όμως πραγματική πρωτοβουλία και διαμεσολάβηση που βρίσκεται διεθνώς σε εξέλιξη είναι εκείνη της Αιγύπτου και επ’ αυτής, μόνον συμπληρωματικά και συμβολικά μπορεί να λειτουργήσει η όποια ελληνική στήριξη.
Ο δε πραγματικός λόγος του ταξιδιού είναι ότι η Αθήνα όντως φοβήθηκε το ενδεχόμενο μιας «προκεχωρημένης» συμμαχίας Τουρκίας – Παλαιστίνης στα πρότυπα της Λιβύης. Το δημοσίευμα της εθνικιστικής εφημερίδας «Γενί Σαφάκ» με σενάρια υπογραφής συμφωνίας για ΑΟΖ Τουρκίας-Παλαιστίνης στο μοντέλο του τουρκολιβυκού μνημονίου ερμηνεύθηκε σε αρκετές πρωτεύουσες της περιοχής – και όχι μόνον στην Αθήνα – ως πιθανός «λαγός» ενός νέου διπλωματικού αιφνιδιασμού από την Αγκυρα.
Η Jerusalem Post αναπαρήγαγε τα σενάρια με την προειδοποίηση ότι μια τέτοια κίνηση θα έφερνε «σε τροχιά στρατιωτικής σύγκρουσης Τουρκία και Ισραήλ» και, παρ’ ότι το όλο ζήτημα θεωρείται ακραίο, διπλωματικοί κύκλοι συνεκτιμούν δύο παράγοντες: Ο ένας είναι η ύπαρξη πολλών και μη ενιαίων κέντρων εξουσίας και στις τάξεις της παλαιστινιακής ηγεσίας.
Ο δεύτερος είναι πως μια – θεωρητική – συμφωνία κοινών θαλάσσιων συνόρων Τουρκίας και Παλαιστίνης θα σήμαινε οριοθέτηση ΑΟΖ με άμεσες τουρκικές διεκδικήσεις πλέον στην περιοχή του Καστελόριζου. Τούτων δοθέντων, το ταξίδι Δένδια σε Ισραήλ και Αίγυπτο ίσως ήταν όντως επιβεβλημένο. Ο στόχος του όμως κάθε άλλο παρά υπηρετείται από την υψηλή μονομερή ρητορική της ελληνικής πλευράς – μια ρητορική, που είχε προφανή επιδίωξη να ακουστεί όχι μόνον στο Τελ Αβίβ αλλά και στην Ουάσιγκτον.
Μαρίνα Αλεξανδρή TVSX
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου