Έληξε και ο μύθος του Πάσχα των Ελλήνων. Με ανθρώπους σκυθρωπούς σα σκιές από το φως των ισχαιμικών λαμπάδων και τις ανέξοδες ευχές που ήταν εν γνώσει τους κούφιες, γιατί το δύσοσμο πολιτικό περιβάλλον είχε αποστραγγίξει το περιεχόμενό τους.
Ματαίως μερικές συστάδες πυροτεχνημάτων επιχειρούσαν να προσδώσουν πανηγυρικό χαρακτήρα στο σκοτάδι μιας κοινωνικής νύχτας που θα είναι μακρά.
Οι παιδικές φωνούλες χάθηκαν πίσω από κατηφείς ενήλικες που βίωναν και εξακολουθούν τον προσωπικό τους Γολγοθά.
Τ ‘ αυγά βάφτηκαν κόκκινα από το κοινωνικό αίμα, εστία του οποίου ήταν ένας άλλος ναός. Αυτός των θεσμικών αποφάσεων της ψευδοδημοκρατίας. Η βουλή της ανθρωποκαταστροφής.
Με τους ψάλτες και τους παπάδες να ματαιοπονούν αναπέμποντας θρησκευτικούς ύμνους που ελάχιστα απείχαν από τις κραυγές απελπισίας του νηστικού πληθυσμού των Εσσαίων ,των τελευταίων δεκαετιών της προ Χριστού ιστορίας και καταγωγής του. Και κυρίως: Βρίσκονταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τον εφιάλτη της μεφιστοφελικής πραγματικότητας.
Ταπεινωμένοι έτσι ο παππούς και η γιαγιά άνοιξαν δακρυσμένοι μια στείρα από δώρα αγκαλιά και οι μόνοι που απόμειναν να δίνουν νόημα στην .. «νομοθετημένη» αγάπη των ημερών ήταν οι άστεγοι και οι περιθωριοποιημένοι, που εκλιπαρούσαν το βασικό αλλά εν ανεπαρκεία αγαθό του κοινωνικού ελέους, κυρίως έξω από τα σούπερ μάρκετ. Αλλά απευθύνονταν σε ώτα μη ακουόντων.
Γιατί δεν είμαστε πλέον γεννήματα της τύχης και της αναγκαιότητας, αλλά όντα προς κατανάλωση μιας βιομηχανικής παραγωγής, που συμπεριφερόμαστε ως αγέλη. Με ανοσία παντού. Πολιτική, οικονομική υγειονομική και οπωσδήποτε κοινωνική. Ως εκ τούτων και μόλις τα λαμπιόνια θα σβήσουν η νύχτα θα εναλλάσσεται με νύχτα. Ξανά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου