Ως το απόγευμα κράτησε ο άπαξ του δεκαπενθήμερου βασανισμός των χημειοθεραπειών. Διαλύθηκα και ψάχνω ακόμη την αιτία. Τα συμπτώματα της σωματικής αστάθειας και νοητικής αναρχίας απλώθηκαν ανεξέλεγκτα στο είναι μου. Ευτυχώς η ψυχαδελφή και πλέον σύμμαχός μου στη ζωή γιατρός μου, ήταν ψύχραιμη, αλλά αυτό άλλαξε όταν μου ζήτησε να καλέσει ταξί και ν’ αφήσω το αυτοκίνητο στο νοσοκομείο!! Κι όταν της σημείωσα πως ήρθα καβαλάρης στη μηχανή μου, εξεγέρθηκε και λίγο έλλειψε να καλέσει την ασφάλεια να με δέσουν!! Ίδρωσα να την μεταπείσω και αφού προηγουμένως με επιβεβαίωσε πως: ό,τι μου συνέβαινε ήταν απολύτως προσωρινό, δίχως να έχει την οποιαδήποτε σχέση της προσωρινότητας των μέτρων που εξαγγέλλουν κατά κανόνα απαξάπασες οι κυβερνήσεις για να καταλήγουν μονιμότερα των μονίμων. Και την καβάλησα. Τη μηχανή εννοώ. Για να βρεθώ ξαφνικά απελπιστικά μόνος μέσα σε μια ξένη πόλη. Δίχως καν έναν συνεπιβάτη που θα ένοιωθε ασφαλής μαζί μου και κατά τη στιγμή που τα δάχτυλά μου θα ήταν κοκαλωμένα στο γκάζι και το φρένο, θα με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του αγνοώντας που θα καταλήγαμε. Και να το πιστοποιούσε απολαμβάνοντας με θαυμασμό τις κι εφέτος ανθισμένες κερασιές στου Παπάγου για να μου μεταδώσειι μέσα από τον αγέρα συναισθήματα αισιοδοξίας. Πως θα βύζαινα την μυρωδιά τους και τον επόμενο χρόνο. ..........
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου