Θα είμαι πάντα ο αντίλογος, η φωνή της συνείδησης του φιμωμένου λαού ιδία τούτες τις γιορτινές μέρες του νεοσυντηρητισμού από το παγκοσμιοποιημένο κτήνος και όχι μόνον.
Νεοσυντηρητισμός όπου κυριαρχεί η περιοριστική ηθική ενός καπιταλισμού προτεσταντικής ψευδονοικοκυροσύνης, μιας στυγνά οικονομοκρατούμενης κοινωνίας με πρωταρχικό μέλημα τη πάση θυσία συσσώρευση του πλούτου.
Παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Του κοινωνικού άγχους, της νεύρωσης, της κουλτούρας της κλινικής ακαμψίας. Και ως προς τα καθ’ ημάς «το μετεμφυλιακό κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι μας ή το σε όλους γνωστό «έτσι τα βρήκαμε έτσι θα τα’ αφήσουμε».
Ο φαρισαϊσμός του «πατρίς θρησκεία οικογένεια» πνίγεται, αποψιλώνεται από τα ζιζάνια που έσπειρε η ίδια, η φιλικά διακείμενη προς το δόγμα αυτό ολιγαρχία, η οποία ως προ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις Σοβιετικές Δημοκρατίες, εξυμνούσε τους περιούσιους πολιτικούς καρπούς του.
Και πνίγεται ενώπιόν μας καθημερινά, με τα σύμφωνα συμβίωσης και τις υιοθεσίες των κουνιστών και των τζιβιτζιλούδων, τις εθνικές απειλές από συμμάχους και το --εκτός της οριστικής εκποίησης της λαϊκής περιουσίας ξεπούλημα της εθνικής ψυχής. Αλλά και κυρίως: Με την έπαρση της σημαίας του ο «ο τζάμπας πέθανε!» Δηλαδή: Την θεσμοθετημένη κατεδάφιση κάθε προνιακής παροχής που ήταν η ασπίδα προστασίας του.
Και πέθανε υπό την πίεση της συστημικής αναγκαιότητας που θέλει την αντικατάσταση ή την υποκατάσταση αν θέλετε της παραγωγής από την κατανάλωση. Δεν είμαστε πλέον λαός είμαστε πελάτες των σύγχρονων και βίαιων μεταβολών, που μας επιστρέφουν στο περιβάλλον ενός πρωτογονισμού.
Για να βρεθούμε ουρανοκατέβατοι στη δίνη του παγκοσμιοποιημένου κτήνους συνεργώντας δια της απάθειάς μας σε αυτό.
Προκύπτει έτσι αμείλικτα το ερώτημα:
Πέθανε, λοιπόν, ο «μέσος ανθρωπάκος» που έντρομος παρακολουθεί την οργανωμένη --εντός της εκκλησίας, του Συντάγματος, του κουμπαρά, της υπακοής στο δίκαιο και όχι στο δίκιο, του τυποποιημένου ερωτικού ευαγγελίου που εν τέλει του εξασφάλιζε την γονιμοποιητική του διαδοχή-- κοινωνική του βολή να κατεδαφίζεται από το πλαστικό χρήμα και τον μεγάλο αδελφό που κουρσεύει τα προσωπικά του δεδομένα;
Ε, ναι λοιπόν, ο κυρ Παντελής της Αγίας μικροϊδιοκτησίας είναι κλινικά νεκρός και μόνον ένα θαύμα θα τον σώσει..Εκτός και αν συνειδητοποιήσει πως το θαύμα ρέει σαν αίμα στις φλέβες του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου