Το τελευταίο ταγκό.. Με το μαύρο πουλί του χωρισμού να φτερουγά απειλητικά ανάμεσά τους.. Τραυματισμένες οι λέξεις στον αγωνιώδη ασθματικό πνιγμό, σβήνουν πριν καν βγουν από τα χείλη για ν’ αναπνεύσουν και να διαμαρτυρηθούν.. Τι νόημα θα είχε ακόμη και αν επιβίωναν; Οι παγωμένες στάλες του πόνου από τα μάτια περιγράφουν με χειρουργική ακρίβεια την ανατομία μιας οδύνης ανείπωτης.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου