ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ

 Υπήρξα από παιδί λάτρης των σιδηροδρόμων.. Και εξακολουθώ.. Σιχαίνομαι το αεροπλάνο όχι μόνον υπό τον φόβο των ..Ιουδαίων της υψοφοβίας αλλά και της ασφαλούς μετακίνησης. Έχω διέλθει δια πυρός και σιδήρου σε υπερατλαντικά ταξίδια και όταν για επαγγελματικούς αποκλειστικά λόγους εξαναγκαζόμουν να πετάξω το έκανα καταπίνοντας μισό μπουκάλι αλκοόλ έτσι ώστε αν μου έλεγε κάποιος πως πέφτουμε θα του απαντούσα τι με νοιάζει δικό μου είναι; Το τρένο όμως είναι απόλαυση. Ή θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν επιτρεπόταν και το κάπνισμα. Μαγεύεσαι από την συνεχή εναλλαγή εικόνων καθώς σου δεσμεύει το ενδιαφέρον έχοντας μια  κούπα καφέ στο τραπεζάκι σου. Γνωρίζεσαι με τον συνεπιβάτη σου κοινωνικοποιείσαι και κυρίως δεν ανακόπτεται επικίνδυνα η ροή του αίματός σου στις φλέβες από τη πολύωρη και στενάχωρη ακινησία. Συγχαίρω έτσι τους φίλους του σιδηροδρόμου που διατηρούν εν ζωή παλιές ατμάμαξες, ή τις γνωστές ταχείες, όπως αυτή που ακολουθεί γιατί μας μεταφέρουν όμορφες μνήμες από τα παιδικά μας ανέμελα -- λέμε τώρα μετεμφυλιακά ήταν των εκτελέσεων και του μίσους όχι και τόσο ανέμελα-- χρόνια.