Από παιδιά μας μαθαίνουν πως είμαστε οι καλύτεροι. Στο σχολείο, στην οικογένεια, στην εκκλησία κ.ο.κ. Οι Έλληνες είμαστε οι καλύτεροι όλων εξαιτίας των προγόνων μας. Η χώρα που γέννησε την δημοκρατία, τον πολιτισμό, το θέατρο, τις επιστήμες, την φιλοσοφία.
Η χώρα που πάλεψε ηρωικά ενάντια στην τουρκοκρατία, ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό, διδάσκοντας σε όλη την οικουμένη πως η ελευθερία χρειάζεται αρετή και τόλμη. Πράγματι, η ιστορία αυτής της μικρής χώρας είναι αποτυπωμένη με χρυσά γράμματα στο χαρτί και την συνείδηση μας. Εμπνέει, γαλουχεί γενιές με σπουδαία ιδανικά. Νιώθω περήφανος για όσα πέτυχαν οι πρόγονοι μας.
Όμως, συνάμα αναρωτιέμαι αν αυτοί αισθάνονται την ίδια περηφάνια για εμάς. Αν υποθέσουμε ότι από εκεί ψηλά μας αντικρίζουν, τι μπορεί να σκέφτονται ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα, οι αγωνιστές του ΄40; Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, δίπλα στους εκατομμύρια απανταχού πατριώτες ξεπροβάλλει από το κουκούλι του όλο το ακροδεξιό συνονθύλευμα της χώρας.
Βγαίνουν στους δρόμους νομίζοντας πως αυτές οι μέρες τους ανήκουν. Μα το χειρότερο; Κρατούν την ελληνική σημαία. Τι ντροπή! Πώς τολμούν οι φασιστές, οι ναζιστές, οι εν δυνάμει χρυσαυγίτες να κρατούν αυτή την σημαία; Τι σχέση έχει το ελληνικό έθνος και η ελληνική επανάσταση με τούτα τα απολειφάδια;
Το 1821 οι αγωνιστές σήκωναν το λάβαρο της επανάστασης ενάντια στον τουρκικό ΚΑΙ ΌΧΙ ΜΟΝΟ ζυγό, διψώντας για ελευθερία. Το 2021 μερικά ανθελληνικά τέρατα χρησιμοποιούν την δοξασμένη σημαία ως όπλο κατά αδύναμων ανθρώπων. 200 χρόνια μετά την επανάσταση και η κοινωνία μας κατακλύζεται από ανελεύθερους ανθρώπους. Γιατί είμαστε ένα ρατσιστικό κράτος. Για τους ομοφυλόφιλους, μετά από αγώνες αιώνων, νομικά κατοχυρώνονται δικαιώματα αλλά η κοινωνία συνεχίζει να τους αντιμετωπίζει με στιγματισμό, καχυποψία και μίσος.
Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες χαίρουν ακραίας επαγγελματικής ανισότητας, παραγκωνίζονται, δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και είναι αναγκασμένοι να ζουν ως δακτυλοδεικτούμενοι. Οι γυναίκες, πάντα παρούσες στις επαναστάσεις, ακόμη και σήμερα βιώνουν την πατριαρχία στο πετσί τους.
Χιλιάδες ανελεύθεροι πολίτες ανάμεσά μας επιβιώνουν, μα δεν ζουν. 200 χρόνια μετά την επανάσταση αντικρίζουμε ένα σάπιο, διεφθαρμένο πολιτικό και κομματικό σύστημα, με υποσχέσεις που ξεχνιούνται, με ξένες επιταγές που εκπληρώνονται προς διατήρηση της εξουσίας. Μια κοινωνία γεμάτη φτώχεια και ανεργία, μιζέρια και ασέβεια, φθόνο για τα επιτεύγματα του διπλανού.
Με πατριδοκάπηλους, υποκριτές και φαρισαίους, ψευτοχριστιανούς που καταπατούν κάθε έννοια αδελφοσύνης, αγάπης και αλληλεγγύης. Με άπλετο σκοτάδι αλλα και λίγο φως, που διατηρεί την φλόγα της ελπίδας αναμμένη για ένα κόσμο δικαιότερο, με αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Αυτές οι μέρες, πέρα από γιορτινές, αποτελούν και βαθιά υπενθύμιση. Μας θυμίζουν πως έχουμε εκτροχιαστεί από τον δρόμο που χάραξαν οι επαναστάτες πρόγονοι μας. Πως το μονοπάτι που βαδίζουμε απέχει παρασάγγας από τα ιδανικά που πρέσβευαν εκείνοι.
Πως καμία εθνική ενότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί, όσο τα ιερά σύμβολα καπηλεύονται από φασίστες. Σήμερα νιώθουμε περήφανοι για τους προ 200ετίας προγόνους μας. Στα επόμενα 200 χρόνια, οι απόγονοι μας, θα νιώθουν περήφανοι για εμάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου