Γράφαμε στα τέλη Ιανουαρίου
ότι, με αυτά που ζούμε στην Ιταλία σήμερα, «είναι
υπαρκτός ο κίνδυνος να
καταλήξουμε να νοσταλγούμε την προ 4 και 5 δεκαετιών κατάσταση, που
τότε μας θύμωνε και μας έβγαζε στους δρόμους!»[1].
Πράγματι, όταν βλέπει κάποιος τους σημερινούς παλιάτσους, είναι εξηγήσιμο γιατί μπορεί να καταντήσει νοσταλγός της εποχής που η χώρα αυτή είχε πραγματικούς καπιταλιστές, σαν τον Ανιέλι, και κανονικούς πολιτικούς, σαν τον Μόρο ή τον Μπερλινγκουέρ… Αυτές οι αμαρτωλές σκέψεις όχι μόνο δεν θαμπώνουν αλλά επιτείνονται μετά τις πρώτες πέντε εβδομάδες της «τεχνοκρατικής» κυβέρνησης του κυρίου Ντράγκι, που κατέλαβε τον πρωθυπουργικό θώκο αφότου όλο το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο εξανάγκασε τον Κόντε σε παραίτηση[2].
Ποιος είναι ο μέχρι τώρα απολογισμός της πανταχόθεν εξυμνούμενης κυβέρνησης Ντράγκι; Σε ό,τι αφορά τα προβλήματα της χώρας και των Ιταλών, μια τρύπα στο νερό! Καμία απόφαση για την επίλυση κάποιων έστω από τα ζητήματα που ταλανίζουν τους πολίτες.
Για την πανδημία, που ξαναφούντωσε και προκαλεί και πάλι εκατόμβες (400-500 νεκροί τη μέρα, με τον συνολικό αριθμό αυτών που έχασαν τη ζωή τους να έχει ξεπεράσει προ πολλού τις 100.000), το μόνο που έκανε ο Ντράγκι ήταν να βάλει δικούς του στους μηχανισμούς και τα επιτροπάτα – περιλαμβανομένης της τοποθέτησης ενός… στρατηγού του ορεινού πυροβολικού ως γενικού υπεύθυνου για την καταπολέμηση του κακού[3].
Ο Ισχυρός Ηγέτης δεν δέχεται ερωτήσεις…
Μάλιστα
ο υπουργός Υγείας, ο Σπεράντσα (ο μοναδικός εκπρόσωπος της πάλαι ποτέ
ιταλικής Αριστεράς στην «οικουμενική-τεχνοκρατική» κυβέρνηση) έμαθε την
καθαίρεση όλων των μέχρι πρόσφατα αρμόδιων από τα… ΜΜΕ, καθώς ο Ντράγκι
δεν έστερξε ούτε για τους τύπους να τον ενημερώσει ότι τους αντικαθιστά
με δικούς του. Που, πέραν του στρατηγού, περιλαμβάνουν και έναν «ειδικό»
ο οποίος βάσει «μαθηματικών μοντέλων» προέβλεπε κάθετη μείωση των
κρουσμάτων και διαψεύστηκε οικτρά – αλλά τη θέση την πήρε, όπως και
πολλοί άλλοι εξίσου «πετυχημένοι» (ιδίως αυτοί που σχετίζονται με τη
Δεξιά, είτε της Λέγκα είτε της Φόρτσα Ιτάλια).
Εάν το αναγνωστικό κοινό του Δρόμου απορήσει, τι λέει ο Ντράγκι όταν τον ρωτούν για αυτά, η απάντηση είναι απλή: δεν λέει τίποτα, διότι κανείς δεν τον ρωτά τίποτα. Γιατί; Μα, επειδή είναι Ισχυρός Ηγέτης, και ως τέτοιος δεν δέχεται ερωτήσεις. Στη χάση και στη φέξη ανοίγει το στόμα του, κάνει μια δήλωση, και εξαφανίζεται. Ακόμη και μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου δυσανασχετούν, αφού στις συνεδριάσεις μιλάνε, αλλά ο Ντράγκι δεν αντιδρά: αποφασίζει μετά, με τον στενό «τεχνοκρατικό» κύκλο του, χωρίς να παίρνει υπόψη τι λένε οι υπουργοί του. Ο «συνετός» Τζορτζέτι, υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης, είναι ο μοναδικός πολιτικός του στενού κύκλου – η διαμόρφωση και υποστύλωση του οποίου είναι η μοναδική έγνοια του Ντράγκι. Πάντως ο Τζορτζέτι έχει κερδίσει το πόστο με το σπαθί του: όντας το νούμερο 2 της Λέγκα, έχει πιστωθεί ότι συνέτισε τον Σαλβίνι και τον μετέτρεψε εν μια νυκτί από κακό εθνολαϊκιστικό λύκο σε άκακο αρνάκι που βόσκει στα λιβάδια των Βρυξελλών και των τραπεζιτών…
Αποφάσεις copy-paste και «μεγάλα έργα»
Ακόμη και η απόφαση αναστολής της χορήγησης του εμβολίου της AstraZeneca δεν ήταν του Ντράγκι: λήφθηκε καθ’ υπαγόρευση της Μέρκελ, η οποία αβαντάρει τη δική της φαρμακοβιομηχανία σε βάρος αυτής του «εξωμότη» Βρετανού πρωθυπουργού Τζόνσον. Τώρα βέβαια φαίνεται ότι ο Ντράγκι το μετανιώνει, οπότε στρέφεται στον Μακρόν για να επαναφέρει με γαλλικές πλάτες στη ζωή την AstraZeneca. Σέρνεται δηλαδή πότε πίσω από το Βερολίνο, πότε πίσω από το Παρίσι. Τόσο Ισχυρός Ηγέτης είναι ο Ιταλός πρωθυπουργός…
Λύση δεν έχει δοθεί, μέχρι στιγμής, ούτε στο ζήτημα της αποζημίωσης όσων καταστράφηκαν και καταστρέφονται οικονομικά από την πανδημία. Τα κονδύλια υπάρχουν (είχαν δεσμευθεί επί κυβέρνησης Κόντε), αλλά εξακολουθούν να μην αποδίδονται στους δικαιούχους. Ίσως η νυν κυβέρνηση, που ούτως ή άλλως θεωρεί παρά φύσιν οποιαδήποτε βοήθεια σε όσους απέρριψε η «αγορά», να θέλει να ξαναμοιράσει την τράπουλα. Ή και να πετσοκόψει τις αποζημιώσεις, καθώς το σημερινό γκουβέρνο και οι «δυναμικοί παράγοντες της οικονομίας» (διάβαζε, αεριτζήδες) που το στηρίζουν ονειρεύονται νέα φαγοπότια με τα λεγόμενα μεγάλα έργα. Στα πλαίσια αυτά επανέρχεται στη συζήτηση και το φαραωνικό σχέδιο για γέφυρα που θα συνδέει τη Σικελία με την ηπειρωτική Ιταλία – εγγύηση για πάρτι δισεκατομμυρίων! Το ήθελαν τόσο ο Μπερλουσκόνι όσο και ο Ρέντσι, αλλά αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν: τώρα από κοινού στηρίζουν τον αρχιτραπεζίτη που ίσως καταφέρει να οργανώσει επιτέλους ένα φαγοπότι για όλους τους…
Ο Δρόμος της αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου