Ένας ένας φεύγουν οι φίλοι μας.. Ο Άρης ο Σκιαδόπουλος αυτή τη φορά.. Δυο μήνες πριν ο Σπύρος ο Κομήνης που τον ακολούθησε ένας άλλος φίλος ο Κώστας ο Μπετινάκης.. Χάνονται σβήνουν δημοκρατικές φωνές.. Εδώ δεν πρόκειται για τους συνήθεις μεταθανάτιους ύμνους.
Και κυρίως δεν είναι ούτε της αισθητικής μου μα μήτε και του χαρακτήρα μου να επαινώ ανθρώπους που εν ζωή δεν τους εκτιμούσα. Πρόκειται για συνάδελφο και φίλο που έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί από κοινού με τον Αλέξανδρο Βέλιο.
Κυκλοφορούσε στην Ένωση κι ένα σκηνικό που είχαμε στήσει κατά την υποδοχή της πρώτης φρεγάτας -- την Έλλη-- που παρέλαβε η χώρα το 1982 από τα Ολλανδικά ναυπηγεία συμβολικά στην Τήνο. Δραστήριος γρήγορος στις αποφάσεις του ακριβής και πλήρης στη μεταφορά των γεγονότων. Σπάνιος μάγκας. Μπεσαλής. Εχέμυθος. Απλός. Και πάνω και πέρα απ' όλα προστατευτικός. Αντιγράφω τα λόγια του:
“Με μια πένα βιοπορίστηκα και οδοιπόρησα εν τω βίω, χωρίς ποτέ να θεωρήσω ότι ο δημοσιογράφος είναι τίποτα περισσότερο από ένας βιοπαλαιστής. Απλώς αποτελεί πάντα το εφαλτήριο, τον αγωγό, απ’ όπου αποκτά δημοσιότητα η αγωνία της κοινωνίας”. Όλα σε μία φράση.. Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να φύγεις δίχως να ξέρεις που πρέπει να πας.. Ισχύει για όλους μας Άρη..Αρκεί να γίνει αξιοπρεπώς..
Και για τους τύπους αν και δεν έχουν πια καμιά σημασία. Προσβλήθηκε από κορωναϊό στο κέντρο αποκατάστασης που νοσηλευόταν.Εργάστηκε σε μεγάλες εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως η «Απογευματινή», το «Έθνος», η «Πρώτη», ο «Ταχυδρόμος», ο Flash, o Αθήνα 9,84, αλλά και στην τηλεόραση της ΕΡΤ, κάνοντας τις εκπομπές «Νυχτερινός Επισκέπτης», «Δρόμοι» και «Πρωινά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου