ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Δημήτρης Μηλάκας
Προς τιμήν της φοράδας που αφόδευσε, ενώπιον των εγχώριων επισήμων και των εκλεκτών (τους) καλεσμένων που ήταν «στημένοι» για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την παλιγγενεσία, αξίζει να θυμηθούμε κάποιες στιγμές που χαρακτηρίζουν τη φυσιογνωμία του ελληνικού κράτους και των πολιτικών/οικονομιών ελίτ που το έχουν «σβερκώσει» πριν ακόμη από τη γέννησή του.
Το κυρίαρχο αφήγημα (των ελίτ) μιλάει περί του αγώνα που οδήγησε στη δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Το βασικό κενό αυτής της άποψης εντοπίζεται στη λέξη ανεξαρτησία, καθώς είναι πασίγνωστό ότι αγώνας υποθηκεύτηκε εξ αρχής με τα περιβόητα δάνεια της ανεξαρτησίας. Τα λαμόγια εκείνου του καιρού φρόντισαν (εκτός από το να ξεκοκαλίσουν τα δάνεια) να υποθηκεύσουν το μέλλον της χώρας που επρόκειτο να δημιουργηθεί και του λαού της για πολλές γενεές.
Προτεκτοράτο εκ γενετής
Το ελληνικό κράτος, λοιπόν, εμφανίστηκε χρεωμένο και ως προτεκτοράτο στη διεθνή σκηνή. Οι ελίτ του τόπου (από τότε μέχρι και σήμερα) σε οικονομικό επίπεδο πρακτόρευαν κατά κύριο λόγο συμφέροντα ξένων, ενώ σε πολιτικό επίπεδο ήταν ευθέως και άμεσα συνδεδεμένες με τις πρεσβείες που διατηρούσαν οι ισχυροί της εποχής στην Αθήνα. Το Γαλλικό, το Ρωσικό και το αγγλικό κόμμα ήταν τα κόμματα που κυριάρχησαν μετά την επανάσταση, συνδέοντας την πολιτική τους δράση με την εξυπηρέτηση της προστάτιδας δύναμης στην οποία αναφέρονταν.
Ετσι, από την αρχή της ύπαρξης του ελληνικού κράτους είναι προφανής (και ιστορικά καταγεγραμμένη) η βαθιά εξάρτηση και η απόλυτη υποτέλεια σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτή η εξάρτηση και υποτέλεια χάραξαν τον δρόμο που ακολούθησε αυτά τα 200 χρόνια.
Υποθηκευμένο οικονομικά- πολιτικά, εξ υπαρχής, το ελληνικό κράτος πλήρωσε (πολύ) χρήμα στους τοκογλύφους- προστάτες, που δημιουργούσαν συνθήκες μόνιμου διχασμού στο εσωτερικό της ψωροκώσταινας, και ποτάμια αίματος στα παιχνίδια των μεταξύ τους ανταγωνισμών.
Αιώνιες υποθήκες
Έτσι από τις δόξες και τα θεάματα της εποχής των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα του 1896 (ποιος είπε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται;) η χώρα οδηγήθηκε στο «δυστυχώς πτωχεύσαμε» του Τρικούπη. Κι επειδή όπου φτωχός και η μοίρα του, οι υποθήκες (οικονομικές και πολιτικές) συνεχίστηκαν να εγγράφονται με νέα δάνεια, με νέες συμμετοχές στα γεωπολιτικά παίγνια εκείνων των καιρών.
Η Ελλάδα, πράγματι, διπλασιάστηκε με τους βαλκανικούς και των πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά το τίμημα που πλήρωσε εξ αιτίας της συμμετοχής της στο παιχνίδι της διανομής των ιματίων του μεγάλου ασθενούς σουλτάνου, ήταν η εκρίζωση, μετά από χιλιάδες χρόνια παρουσίας, των ελληνικών πληθυσμών από τα μικρασιατικά παράλια.
Λίγο νωρίτερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι πολιτικές μαριονέτες που κυβερνούσαν το τόπο, στο πλαίσιο των εξυπηρετήσεων προς τους προστάτες τους, έστειλαν εκστρατευτικό σώμα το οποίο συμμετείχε στον πόλεμο που η Δύση εξαπέλυσε κατά της νεαρής, τότε, Σοβιετικής Ενωσης. Η εν λόγω αθλιότητα, που διέπραξε το πολιτικό σύστημα του ανεξάρτητου (;) ελληνικού κράτους, δεν διέσωσε τον μικρασιατικό ελληνισμό…
Στη συνέχεια, για να παραφράσουμε τον Τσώρτσιλ, οι Έλληνες δίδαξαν πώς πρέπει να πολεμούν οι ήρωες γράφοντας χρυσές σελίδες δόξας στον πόλεμο κατά του φασισμού. Οι εξαρτήσεις και η υποτέλεια ως πάγια πια χαρακτηριστικά της ελληνικής πραγματικότητας υποχρέωσαν την τοποθέτηση της Ελλάδας στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας, οδηγώντας στον εμφύλιο, στις πρώτες επί του πεδίου δοκιμές των αμερικανικών ναπάλμ, στους διωγμούς και στα εκτελεστικά αποσπάσματα αυτούς ακριβώς οι οποίοι ουδέποτε παραδόθηκαν στους ναζί και τους φασίστες. Οι υποτελείς («ιδού ο στρατός σας αρχιστράτηγε Βαν Φλιτ») μαριονέτες, που μεταπολεμικά πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, δημιούργησαν το κράτος τη «δεξιάς» στελεχωμένο από πρώην ταγματασφαλίτες, κουκουλοφόρους και μαυραγορίτες της Κατοχής.
Ταγμένοι στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας όλοι αυτοί δεν είχαν πρόβλημα να στείλουν ελληνικό στρατό στη άλλη άκρη της γης, για να πάρουν μέρος σε έναν άλλον εμφύλιο που πότισε με αίμα τη Κορεατική χερσόνησο…
Πάντα, ευρισκόμενες στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας, οι πολιτικές/οικονομικές ελίτ του τόπου έδεσαν τη χώρα με το ΝΑΤΟικό σύμπλεγμα που θα την προστάτευε υποτίθεται από τον εκ βορρά κίνδυνο. Το εν λόγω σφιχταγκάλιασμα, ωστόσο, δεν έσωσε το λαό από τη χούντα των συνταγματαρχών και την τραγωδία της Κύπρου…
Εντιμότατοι τοκογλύφοι
Παραμένοντας πάντα στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας οι πολιτικές/οικονομικές ελίτ εμβάθυναν τους δεσμούς εξάρτησής τους, ξεπουλώντας και τις τελευταίες πιθανότητες παραγωγικής ανασυγκρότησης με την τοποθέτηση της χώρας στο αμερικανικό «παραμάγαζο» της ΕΕ.
Το επιχείρημα της πολιτικής προστασίας που υποτίθεται θα πρόσφερε η ΕΕ έναντι της τουρκική απειλής κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος από την πραγματικότητα. Οι Ευρωπαίοι Εταίροι, μαζί με του Αμερικανούς πάτρωνες, παρακολουθούν ασυγκίνητοι μέχρι και σήμερα την πειρατική τουρκική πολιτική στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Οι ευρισκόμενοι στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας «λάμογες» κυβερνήτες της χώρας και τα εγχώρια επιχειρηματικά παράσιτα, που εξουσιάζουν, θησαύρισαν, ματώνοντας την οικονομία και ζητώντας από το λαό να καταβάλλει το τίμημα της προστασίας με θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα που υλοποιούνταν με ζεστό τραπεζικό δανεισμό και με γνώμονα το ύψος της μίζας.
Τα πήλινα πόδια της «ισχυρής Ελλάδας» δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το βάρος των απαιτήσεων των ξένων (και εγχώριων) Tραπεζών στην τελευταία των ελληνικών χρεοκοπιών το 2010. Μια χρεωκοπία της οποία το κόστος εξακολουθεί να καταβάλλει ο λαός στον οποίο μάλιστα έντεχνα (μαζί τα φάγαμε) έχει φορτωθεί και το βάρος της ευθύνης των παρασίτων που κυριάρχησαν επί δεκαετίες στο πολιτικό σκηνικό.
Βαστάζοι των τυχοδιωκτών
Ταυτόχρονα, πάντα στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας ευρισκόμενες οι ελίτ συμμετείχαν ως βαστάζοι σε κάθε τυχοδιωκτική αλητεία των προστατών τους. Από τον βομβαρδισμό και τoν διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, μέχρι τις εισβολές στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη διάλυση της Συρίας. Μάλιστα εσχάτως, ως αντάλλαγμα του … φιλελληνισμού του Μακρόν στρατιωτικές ελληνικές δυνάμεις ετοιμάζονται να συμμετέχουν στο μακρινό Μάλι, εκεί που η -με αποικιοκρατικές περγαμηνές- γαλλική λεγεώνα των ξένων διδάσκει την ειρηνική επίλυση των διαφορών.
Ενδεχομένως, θα πουν κάποιοι, η κατάσταση για τη χώρα θα ήταν χειρότερη ΑΝ οι επιλογές στην εξωτερική πολιτική ήταν διαφορετικές. Ωστόσο, το «αν» αυτό δεν υπάρχει, όχι μόνο γιατί με αν δεν γράφεται η ιστορία, αλλά γιατί ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος με μη υποτελείς κυβερνήτες που θα διεκδικούσαν τα λάθη των δικών τους- και όχι των αφεντικών τους- επιλογών.
…Κάπως έτσι δεν είναι καθόλου περίεργη η συγκίνηση που αισθάνθηκε η φοράδα περνώντας μπροστά από τη Γιάννα τον Κυριάκο και τους εκλεκτούς παρισταμένους που κορδώνονταν εμπρός από το μνημείο των μυριάδων άγνωστων στρατιωτών που πρόσφεραν το αίμα τους για την πατρίδα. Το ζωντανό, ενδεχομένως να αντιλήφθηκε (ή να άκουσε τα κόκκαλα που έτριζαν) βαθύτερα την αξία της ύπαρξης της πατρίδας στην ΙΣΤΟΡΙΑ, από κάποια ζώα που βόσκουν ανέμελα τριγύρω, χάρη στο αίμα που άλλοι έχυσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου