ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟΝ ΕΜΦΡΑΓΜΑ

 Αγριο ξημέρωμα.. Έγερση από τον εφιαλτικό ήχο του τηλεφώνου.. Στο πιο βαθύ σκοτάδι πριν την ανατολή. Τέσσερις το πρωί. Τίποτα καλό δεν προοιώνιζε αυτό.. Μα η ανησυχία δεν καταπίνεται. Δεν είναι χαπάκι. Και η αρνητική πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε.

Πριν μια ώρα είχε πεθάνει ο πρώην πεθερός μου.. Ετών 87 από καρκίνο. Ξέρετε οι καρκίνοι όπως και όλα τα’ άλλα τα χρόνια νοσήματα που χτυπούν και νέους ανθρώπους, δεν είδαν τον κορωναμητσακοϊό και τρόμαξαν. Εξακολουθούν να θερίζουν κόσμο. 

 

Κι ως εδώ λες πάει καλά τηρήθηκε η ιεραρχία. Σχεδόν πληρης ετών. Δεν δικαιολογείτο όμως ο τρόμος στη φωνή της γιατρού μοναχοκόρης του και πρώην συζύγου μου στο τηλέφωνο για ένα εν πολλοίς αναμενόμενο γεγονός. 

«Μα δεν σε πήρα γι αυτό» μου διευκρίνισε αλλά για το παιδί!!» Κάγκελο ο Ευγένιος. «Το παιδί τι» ψέλλισα. «Πάμε να μαζέψουμε το παιδί που είναι αναίσθητο στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι των φίλων του στο Χαλάνδρι δίπλα σου!!» Εκεί άκουσα όλες τις σειρήνες συναγερμού να χτυπούν στο μεδούλι μου. Σε κάτι λεπτά δεν θυμάμαι πόσα βρέθηκα στο σημείο αναφοράς. Πολύ πριν και από εκείνη. 

Έμφραγμα!! 

Ο γιος μου αναίσθητος έξω από το σάαμπ του πεσμένος στο πεζοδρόμιο μέσα σε εμετούς ευτυχώς πλάι σε κατάστημα του ΙΚΑ χαλανδρίου. Ένας παίδαρος είκοσι ετών που έσπρωχνε οδοστρωτήρα με μια ανάσα, ισοπεδωμένος. Φτάνει στο μεταξύ και η μητέρα του και παραλύει!! Τον κοιτούσε σαν ακρωτηριασμένη από την έκπληξη. 

Μας εξηγούν στα γρήγορα οι φίλοι του που ήταν στο πλευρό του, πως μετά την ανακοίνωση του θανάτου του παππού του που λάτρευε, είχε καταναλώσει ένα μπουκάλι βότκα και μισό μπουκάλι ουίσκι. Κι έκλαιγε συνεχώς. Ήταν ασυγκράτητος μας είπαν. Ευτυχώς οι νοσηλεύτριες για τον κόβιτ ανέβασαν τα ρολά αξημέρωτα και στη θέα ενός παιδιού στο πεζοδρόμιο μας συνέδραμαν συγκινητικά και ουσιαστικά. 

Τον πλάκωσαν στα χαστούκια με ορούς και σφυγμομετρήσεις, αλλά δεν αντιδρούσε κι όσο δεν αντιδρούσε η καρδιά μου είχε ήδη μπει στον διάδρομο απογείωσης. Στο μεταξύ είχα καλέσει και ασθενοφόρο που σε πέντε λεπτά ήταν εκεί. Μπρος ο Εκτοράκος μου με τους φίλους του μέσα, πίσω εμείς με δυο αυτοκίνητα στο Ερρίκος Ντυνάν. 

Τον παρέλαβαν αμέσως και καλά έκαναν αυτός έχει τη ζωή εμπρός , και σε μισή ώρα μας καθησύχασαν – ο
τρόμος του μυαλού μου από την δημοσιογραφική διαστροφή αλλού ταξίδευε, καταλαβαίνετε —ότι πρόκειται μόνο περί μέθης. Από εκεί και πέρα τα γνωστά. Πλύση στομάχου και ορός. 

Συνήλθε και όχι μόνο συνήλθε αλλά ήθελε και να οδηγήσει με τον γιατρό να μας καθοδηγεί πώς να διαχειριστούμε τη θλίψη του. «Έχω τον τρόπο μου του απαντώ» «Δηλαδή πως;» απορεί. «Θα περιμένω να συνέλθει εντελώς για να του ανοίξω εγώ το κεφάλι» εξηγώ. «Πανάρχαια αλλά αποδοτική μέθοδος προθετω.» 

Όταν στον πατέρα μου του πήγαινα το 19 μου απαντούσε και τι μου το λες δεν είναι 20!!!!! Και δοκίμαζα τη ζωστήρα του. Όμως εδώ είχα την αίσθηση πως τα παιδιά μου ήταν ώριμα εκ γενετής. Δεν μου είχαν δώσει το παραμικρό δικαίωμα. Ποτέ.. Γι αυτό και είχα ξεραθεί.. 

Θέλω δημόσια να ευχαριστήσω τους γιατρούς και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό που με υπευθυνότητα και αυταπάρνηση κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες παλεύουν με τον θάνατο που δεν είναι ο κορωναϊός ντε και καλά. 

Οι αντιδράσεις τους ήταν ταχύτατες συντονισμένες έχοντας εκμηδενίσει την όποια περίπτωση λάθους. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά και την παροχή συμβουλών για την ψυχική εξισορρόπηση του παθόντα μετά το εξιτήριό του. 

Σήμερα θα πρέπει να πέρασα τον Αχέροντα αλλά ο βαρκάρης δεν είχε ΠΟΣ καρτών και με πέταξε έξω από τη βάρκα αφού δεν είχα μετρητά.