Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ

 

Λοιπόν μην μου κολλάτε κρυφίως μέσα από το μέσετζερ και όχι δημόσια για να λάβετε το αντίτιμο που σας αξίζει. Δεν υπερασπίζομαι κανέναν βιαστή, κι όσο για τους σεξουαλικά παρενοχλούντες τα όρια της παρενόχληςης επαναλαμβάνω πως είναι δυσδιάκριτα. 

 

 

 

 

Αυτό του οποίου υπεραμύνομαι είναι το δικαίωμα ενός εκάστου εκ των καταγγελλομένων να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ποιος είμαι εγώ που εμπρός από ένα πληκτρολόγιο θα καταστώ τιμωρός οποιουδήποτε αν αποδεδειγμένα δεν έχει βιαιοπραγήσει; Τι θα πει ακολουθώ το ρεύμα; 

Εδώ το βρώμικο 1989 εστάλη στο ειδικό δικαστήριο ο δημοφιλέστερος και ίσως όχι μόνον μεταπολιτευτικά πρωθυπουργός της χώρας, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορούμενος από κακοποιούς εμπόρους της κόκας και χαφχέδες , με τα ΜΜΕ της γλίτσας – πλην εκείνου που διεύθυνα εγώ – να ξεσηκώνουν θύελλες αναπόδεικτων καταγγελιών. 

Απελπιστικά μόνος και τότε. Αλλά και πάλι είχα άδικο γιατί είχα δίκιο πολύ νωρίς. 

Θα θυμάστε εκείνο το πρωθύστερο «κάμαμε λάθος» από τον πλέον έντιμο πολιτικό της εποχής αλλά και όλης της ιστορικής του διαδρομής. Τον Χαρίλαο Φλωράκη. 

Μα και τον Νίκο Ανδρουλάκη που ζήτησε συγνώμη σε μια προσωπική συνέντευξη που μου είχε δώσει δημόσια φυσικά. 

Γι αυτό προσοχή : Όταν σπέρνεις ανέμους θύελλες θα θερίσεις. Γιατί από την αμφισβήτηση γεννήθηκε η πρόοδος και από την ανυπακοή η επανάσταση. Και μην τολμήσει κανείς να το μεταφέρει σε προσωπικό επίπεδο γιατί η επαγγελματική και προσωπική μου ζωή περικλειόταν από διάφανο γυαλί και θα γελάσει ο κάθε μνημονιακός πικραμένος.