Δεν πίστευα ποτέ πως ο κάποιος θ’ άρπαζε ένα αριστουργηματικό παγκόσμιας εμβέλειας έργο για να το διασκευάσει και δεν θα του αλλοίωνε τον χαρακτήρα. Δεν μέτρησα όμως πως αυτός ο κάποιος ονομαζόταν Ντέμης Ρούσος και οποιοδήποτε έργο θα το ανέπλαθε με σεβασμό και με την ευαισθησία που τον διέκρινε σε όλες τις δημιουργίες του. Και πως αλλιώς. Ένα παιδί της λαϊκής γειτονιάς μας ήταν που ονειρευόταν σαν αλλοπαρμένο. Κι όσοι ονειρεύονται μαθαίνουν πως κόσμος κι όνειρο ένα πράγμα είναι. Ακόμη κι αν δεν βολεύεται τ’ όνειρο στην πραγματικότητα βολεύουν τη πραγματικότητα στο όνειρο. Μας το έλεγε μικρά εμείς με συγκροτηματάκια της γειτονιάς. Εγώ θα φύγω και θα πετύχω. Ελάχιστοι τον πίστεψαν. Μεταξύ αυτών κι εγώ. Κι όποτε σπανίως συναντιόμασταν μου το υπενθύμιζε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου