Υπομονή, υπομονή παντού.. Κάτι σαν ομίχλη όπου το αχνό φως σβήνει τα χρώματα.. Με την ανάσα να βαραίνει.. Ακούγεται σαν ασθματικός πνιγμός. Είναι η στιγμή που ξεκαθαρίζεις πως αυτό που χάνεται διπλασίασε την αξία του.. Μη ρωτάς γιατί.. Στρώνει η ζωή το ένα στρώμα πάνω στο άλλο. Ώσπου στο τέλος θα γίνεις κι εσύ ιστορία για να σε ανακαλύψει η αρχαιολογική σκαπάνη σε κάποια ξεθωριασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία... Κι ως τότε μόνο κάτι δαίμονες της μοναξιάς θα σου θυμίζουν τα του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου