Στις μυλόπετρες του δικομματισμού

 Από τον Κιμωνα Ρηγόπουλο

 

Δικομματισμός σημαίνει να επιμένεις στη διύλιση του κουνουπιού, αφού πρώτα έχεις καταπιεί αμάσητες όλες τις καμήλες της ερήμου. Ατέρμονες κοκορομαχίες λάβρων αντιπάλων περί όνου σκιάς στο φιλόξενο γήπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Οι άνθρωποι εθίζονται στην ιδέα της αναπότρεπτης βαρβαρότητας. Στην ιδέα ότι πολύ λίγα εξαρτώνται από αυτούς και ότι αυτό που υφίστανται είναι της μοίρας τους το γραφτό και ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια συντεταγμένη έξοδος στο ξέφωτο της ανθρωπιάς. Ο τρόμος έχει καταπιεί τη φωνή και το δίκιο τους και αυτοί έχουν ξεχάσει ότι μπορούν. Η πανδημία συμμαχεί και επαυξάνει τον φόβο. Κυρίως, όμως, είναι η διαχείριση της πανδημίας από τους εταίρους του δικομματισμού, εκείνη που προσγειώνει ανώμαλα τις χαμηλές προσδοκίες στον γκρεμό του «και μη χειρότερα».

Η κυβέρνηση επιχαίρει και συγχαίρει τον εαυτό της, μετρώντας τις απώλειες ζωών με τη μόνη μεζούρα που διαθέτει, τη μεζούρα του πολιτικού κόστους. Κάθε τόσο αναπέμπει και ένα ευχολόγιο, ενώ αγιάζει τα κομματικά της ύδατα με έναν ανασχηματισμό για ξεκάρφωμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ την κατηγορεί για «ταξική μεροληψία» και «ιδεολογική εμμονή». Δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια πολιτική διασφάλισης των συμφερόντων της αστικής τάξης που εξ ορισμού διευθετεί το πολιτικό προσωπικό της, αλλά για το πείσμα κάποιων εμπαθών εγκεφάλων. Δεν έχουμε την εξέλιξη ενός ταξικού πολέμου που κορυφώνεται, αλλά μια εμπλοκή του συστήματος που ο «αμερόληπτος» ΣΥΡΙΖΑ θα ξεμπλοκάρει και ο καπιταλισμός θα λειτουργήσει επιτέλους ως φιλάνθρωπος και ελεήμων χορηγός. Λεκτικές ακροβασίες και πολιτικοί νεολογισμοί. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα «άνοιγμα» των λέξεων, ώστε να χωρέσουν κάποια ευρύτερα νοήματα, αλλά με μια επιστράτευση των λέξεων για να παραλύσουν τη σκέψη και την πράξη του κόσμου της εργασίας. Κυρίες και κύριοι, ιδού το νέο προϊόν που εμπορεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ: Καιροσκοπικός δογματισμός. Όπως λέμε: και σαμπουάν και κοντίσιονερ.

Δικομματισμός σημαίνει να επιμένεις στη διύλιση του κουνουπιού, αφού πρώτα έχεις καταπιεί αμάσητες όλες τις καμήλες της ερήμου. Ατέρμονες κοκορομαχίες λάβρων αντιπάλων περί όνου σκιάς στο φιλόξενο γήπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ δεν είναι επ’ ουδενί ένας αντιδραστικός μηχανισμός που διανέμει σε λειψές μερίδες τη φτώχεια. Δεν είναι το διευθυντήριο και ο δικαστικός κλητήρας των πολυεθνικών, αλλά η μήτρα που κυοφορεί το εν δυνάμει προοδευτικό, αρκεί να παραστεί στη γέννα με το θαυματουργό εμβρυουλκό του ο ΣΥΡΙΖΑ. Τακτικισμοί που προκαλούν πλήξη και μελαγχολία. Εκεί που οι στρατηγικοί σχεδιασμοί συμπίπτουν, το θεαθήναι βασιλεύει ως μοναδική δυνατότητα άσκησης πολιτικής.

Η κυβέρνηση καλεί τον ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει «υπεύθυνη αντιπολίτευση», αλλά εκείνος έχει προ πολλού συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις

Η κυβέρνηση καλεί τον ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει «υπεύθυνη αντιπολίτευση», που σημαίνει ευθυγράμμιση και ζυγοστάθμιση στη νόρμα ενός ανούσιου και ακίνδυνου κοινοβουλευτισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν χρειάζεται τη νεοδημοκρατική υπενθύμιση. Έχει προ πολλού συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις. Είναι πια η «σώφρων» αντιπολίτευση, κάτι σαν τον νοικοκύρη γείτονα που του εμπιστεύεσαι τα κλειδιά του σπιτιού σου και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.
Η κυβέρνηση διευθύνει με έναν σκασμό λεφτά την ορχήστρα του ψεύδους των μεγάλων καναλιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρκείται στη γενναιόδωρη φιλοξενία του από το κανάλι του Κουρή, αφού απέτυχε το μεγάλο κόλπο του, με Ψυχάρη άλλοτε και με Καλογρίτσα.

Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν τα ράκη του ΠΑΣΟΚ με τον ζήλο του χρυσοθήρα. Προσπαθούν να αντλήσουν κέρδη από ένα πολιτικό πτώμα και γι’ αυτό φροντίζουν να το ταριχεύσουν και να το πλασάρουν σαν ενεργό παράγοντα της πολιτικής ζωής. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα της «Ομπρέλας» του ΣΥΡΙΖΑ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία πρέπει να διαμορφώνει όρους συνεργασίας με τους όμορους πολιτικούς χώρους […]». Φώφη ακούς; Γιωργάκη Παπανδρέου ακούς ή είσαι πάλι αφηρημένος; Ενώ η ΝΔ προσλαμβάνει αβέρτα αστυνομικούς –το μόνο ανοικτό ακόμα επάγγελμα– επιβάλλοντας μια απερίγραπτη αστυνομοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την πριμοδότησή τους ως ένδειξη οφειλής της πολιτείας στο θεάρεστο έργο τους.
Παίζουν και τα δύο σκέλη του δικομματισμού με τα συντηρητικά και φοβικά σύνδρομα μιας κοινωνίας σε απόγνωση. Η ΝΔ απροκάλυπτα, ο ΣΥΡΙΖΑ πιο ντροπαλά, αφού δεν μπορεί να παραιτηθεί ολότελα από την ψήφο του αριστερού ψηφοφόρου.

Ένας καλός μύλος που όλα τα αλέθει είναι ο δικομματισμός. Αλέθει κυρίως τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων της εργασίας για να τις κάνει τροφή για παραπλανητικά αφηγήματα των κομμάτων που εγγυώνται τη διαιώνιση της βαρβαρότητας.

 «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά», λέει το σύνθημα που αναζητεί αγωνιακά την αυτογνωσία των εργατών και τη φιλοτιμία τους. Μόνο εάν αυτό το σύνθημα γίνει συνείδηση, μπορεί να «γίνει μύλος» και ο μύλος του δικομματισμού.