Ο Ερτζουμέντ Ακντενίζ στο ΠΡΙΝ

 "Να μην συρθούν οι λαοί μας σε πόλεμο για τα συμφέροντα των πολυεθνικών του πετρελαίου.."

 

Σημ Κλύδ:  Ασφαλώς !! Γιατί σε αυτόν θα σκοτωθούν εκείνοι που δεν γνωρίζονται ούτε δια χειραψίας μεταξύ τους για τον πλούτο των αρχόντων που γνωρίζονται αλλά τα σπάνε στη μοιρασιά

 

Ο Ερτζουμέντ Ακντενίζ, ο οποίος εξελέγη στην προεδρία του ΕΜΕΡ στο 9^ο συνέδριο του κόμματος, τον περασμένο Νοέμβριο, διαδεχόμενος την Σέλμα Γκιουρκάν, είναι γνωστός στην Ελλάδα, ειδικά στους αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής, κομμουνιστικής Αριστεράς. Μέσω του Πριν, καλεί τους λαούς των δύο χωρών να ενωθούν, να αρνηθούν να πληρώσουν τον λογαριασμό των εθνικιστικών ανταγωνισμών και να μετατρέψουν τη Μεσόγειο σε θάλασσα ειρήνης. Πρόκειται για ένα μήνυμα με ιδιαίτερη αξία, ειδικά την περίοδο που οι κυβερνήσεις Τουρκίας και Ελλάδας προχωρούν σε «διερευνητικές επαφές», ενώ ο επικίνδυνος και άδικος ανταγωνισμός των δύο αστικών τάξεων βρίσκεται στο «κόκκινο».

Συνέντευξη στον Γιώργο Παυλόπουλο

 

Το 2020 ήταν μια τρομερά δύσκολη χρονιά για τους λαούς, σε όλο τον κόσμο. Σε τι αξίζει να ελπίζουμε και γιατί θα αγωνιστούμε το 2021;

Ενώ η παγκόσμια εργατική τάξη και οι λαοί του κόσμου συγκλονίζονταν από την οικονομική κρίση και τις επιθέσεις της μονοπωλιακής μπουρζουαζίας, ήρθε να προστεθεί και η κρίση της πανδημίας. Η πίεση στους εργαζόμενους εντάθηκε, η μαζική ανεργία, η φτώχεια και οι θάνατοι αυξήθηκαν. Όμως, παρά τις συνθήκες της πανδημίας, οι εργαζόμενοι και οι εργάτες έμαθαν και μαθαίνουν να αγωνίζονται και να διεκδικούν τα αιτήματά τους. Οι μεταλλεργάτες της Baldor συνέτριψαν την άποψη ότι δεν μπορεί να υπάρχουν απεργίες στη διάρκεια της πανδημίας. Η δυναμική αγώνων όπως στη μεταλλουργία Εκμεκτσίογλου, στην βιομηχανία ειδών διατροφής Cargill, των εργατών δέρματος της ΚΤ, των οικογενειών των ανθρακορύχων στις περιοχές Σόμα και Ερμενέκ συνεχίζεται και το 2021. Οι δράσεις φοιτητών και ακαδημαϊκών από το πανεπιστήμιο Μπογκαζίτσι, που αντιτάχθηκαν στην επιβολή του διορισμένου πρύτανη εξαπλώθηκαν σε όλη τη χώρα. Η αύξηση της βίας κατά των γυναικών και ο αριθμός των φόνων τροφοδοτεί τον αγώνα τους. Οι εργάτες γης, οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες, οι δημοκρατικές δυνάμεις και τα καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας συνεχίζουν να αγωνίζονται, με διάφορους τρόπους.

 Και στον υπόλοιπο κόσμο;

Καθώς μπήκαμε στο 2021, παραδείγματα ταξικών αγώνων έρχονται από όλο τον κόσμο. Η τάση των εργατών για αγώνα, παρά τη διακοπή της λόγω πανδημίας, μοιάζει να κερδίζει έδαφος. Τα κινήματα των Black Lives Matter στις ΗΠΑ και των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, οι απεργίες στην Ελλάδα, η γενική απεργία 250 εκατομμυρίων εργατών στην Ινδία – όλα αυτά ρίχνουν φως στο μέλλον της ταξικής πάλης. Τα καποταλιστικά μονοπώλια, τα χρηματοπιστωτικά κέντρα και οι μπουρζουάδες πολιτικοί, που παρατηρούν την επαναστατική δυναμική του κινήματος, αρχίζουν να προωθούν θεωρίες περί «κοινωνικού καπιταλισμού». Από την άλλη πλευρά, έχει ανοίξει ο δρόμος για φασιστικά κινήματα, όπως φάνηκε με την ανταρσία του οπισθοδρομικού κινήματος στις ΗΠΑ. Επίσης, ακροδεξιά κινήματα όπως η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και η Εναλλακτική για τη Γερμανία επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τα αιτήματα της εργατικής τάξης προς όφελός τους. Όμως, αυτοί που θα έπρεπε να φοβούνται είναι η αστική τάξη και τα πολιτικά της κινήματα. Δικό μας καθήκον είναι να ενισχύσουμε την οργάνωση στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς σε όλο τον κόσμο και να συνδέσουμε τα κινήματα, αναβαθμίζοντάς τα σε πολιτικό επίπεδο. Η ελπίδα μας καλεί, όχι μόνο λόγω της πανδημίας, να απελευθερωθούμε από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα.

 Ποια είναι η κατάσταση για τους κατοίκους της Τουρκίας; Τους αρέσει ο Ερντογάν; Εξακολουθούν να τον φοβούνται ή είναι έτοιμοι για τη μεγάλη αλλαγή;

Ο συνασπισμός εξουσίας του ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) και του MHP (Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης) δεν είναι σε θέση να πείσει τις εργαζόμενες μάζες, που εξακολουθούν να καταπιέζονται, όπως και πριν. Ειδικά η οικονομική ύφεση και η φτωχοποίηση έχουν αυξήσει τον αριθμό των αναποφάσιστων ψηφοφόρων. Η κυβέρνηση Ερντογάν-Μπαχτσελί κλίνει προς τον αυταρχισμό και τον δεσποτισμό. Στην Τουρκία, εργάτες και εργαζόμενοι, τα κινήματα της νεολαίας και των γυναικών, παρατηρούν βήμα βήμα την οικοδόμηση του φασισμού. Στις τοπικές εκλογές που έγιναν τον Μάρτιο του 2020, ο κυβερνητικός συνασπισμός ηττήθηκε σε μεγάλες πόλεις. Φοβούνται ότι κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί στις εκλογές του 2023 ή και σε περίπτωση πρόωρων εκλογών. Για τον λόγο αυτό, φρόντισαν να είναι σε θέση να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο, ώστε η χώρα να κυβερνάται με διατάγματα. Όμως, το ηγετικό στιλ του Ερντογάν συνεχίζει να συντηρεί τις ψήφους τους, ως ένα βαθμό. Η συνπάθεια προς τον Ερντογάν καθυστερέεί την έκφραση της δυσαρέσκειας προς τα κόμματα. Το αυταρχικό καθεστώς έχει ασκήσει έντονες πιέσεις σε συνδικάτα, την Αριστερά, τα σοσιαλιστικά κόμματα, το κίνημα των Κούρδων και τις δημοκρατικές δυνάμεις. Φαίνεται πως η ισορροπία ανάμεσα στις κοινωνικές συγκρούσεις και την κυβέρνηση φτάνει σε πολύ εύθραυστο σημείο. Βεβαίως, ο συσχετισμός δυνάμεων είναι αυτός που θα καθορίσει την περαιτέρω πορεία και γι’αυτό αγωνιζόμαστε για να οργανώσουμε την εργατική τάξη σε κάθε επίπεδο.

 Το ΕΜΕΡ είναι στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τους εργαζόμενους, τις μειονότητες, τη δημοκρατία. Έχετε συμμάχους σε αυτούς τους αγώνες ή είστε μόνοι;

Οι ταξικοί αγώνες δεν έχουν σβήσει. Η ελπίδα μας καλεί, όχι μόνο λόγω της πανδημίας, να απελευθερωθούμε από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα.

Στην Τουρκία, και οι δύο πλευρές της κυρίαρχης πολιτικής είναι ενταγμένες στο στρατόπεδο της αστικής τάξης. Από τη μία έχουμε τη «Δημόσια Συμμαχία» των κυβερνώντων ΑΚΡ και MHP. Από την άλλη την αυτοαποκαλούμενη «Συμμαχία του Λαού», που απαρτίζουν το CHP (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα) και το Καλό Κόμμα (μια ακροδεξιά διάσπαση του φασιστικού MHP), η οποία στηρίζεται κρυφά και από ψήφους του HDP (Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών) και άλλων αριστερών κομμάτων. Αυτό που χρειάζεται η Τουρκία είναι μια τρίτη προοπτική. Εμείς, ως ΕΜΕΡ, την χαρακτηρίζουμε ως την επαναστατική δημοκρατική λαϊκή προοπτική. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια συμμαχία η οποία θα είναι σε θέση να διαχωριστεί από τα σχέδια του κεφαλαίου, θα είναι αντιμονοπωλιακή, θα θέτει στο επίκεντρο τις διεκδικήσεις του λαού για δουλειά, ψωμί και ελευθερία και θα διαθέτει ένα συνεκτικό αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα. Μόνο μια τέτοια ραχοκοκαλιά θα μπορέσει να ανοίξει τον δρόμο στην ευρύτερη δυνατή συμμαχία. Διιαφορετικά, όπως συνέβη με τους Podemos στην Ισπανία και τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, παρόμοιες απογοητεύσεις θα είναι αναπόφευκτες και στην Τουρκία.

Ποια είναι η θέση σας για το Κουρδικό Ζήτημα και το HDP;

Το Κόμμα Εργασίας υποστηρίζει μια δημοκρατική λύση για το Κουρδικό Ζήτημα. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν ικανοποιηθούν τα αιτήματα του κουρδικού λαού για ελευθερία και οι δύο λαοί ζήσουν μαζί, στη βάση της ισοτιμίας των δικαιωμάτων. Ασφαλώς, αυτό προϋποθέτει να ξεφορτωθούν πλήρως το καπιταλιστικό σύστημα. Επιπρόσθετα, το Κουρδικό Ζήτημα έχει γίνει διεθνές πρόβλημα, στο οποίο εμπλέκονται πολλά κράτη της Μέσης Ανατολής. Εμείς δεσμευόμαστε σταθερά από την αρχή του Λένιν για αυτοδιάθεση των εθνών. Όσο για το HDP, είναι το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στην τουρκική βουλή και αντιπροσωπεύει την μορφή οργάνωσης του κουρδικού λαού σε πολιτικό επίπεδο. Το EMEP έχει ιδεολογικές διαφορές με το HDP που έχουν βαθιές ρίζες, καθώς αυτό ισχυρίζεται πως «η ταξική πάλη και ο προλεταριακός σοσιαλισμός είναι ξεπερασμένα», ενώ προτείνει τη «ριζοσπαστική δημοκρατία» αντί της ταξικής πάλης. Παρ’ όλα αυτά, αντιμετωπίζουμε το HDP ως φιλικό κόμμα, με το οποίο πρέπει να προχωρήσουμε δίπλα δίπλα στον αγώνα για δημοκρατία.

Ερντογάν και Μητσοτάκης λένε «έλα να λύσουμε τα προβλήματα με διάλογο», όμως αμφότεροι «κάνουν διάλογο» μόνο όταν αυτά που λένε γίνονται αποδεκτά

Οι κυβερνήσεις Τουρκίας και Ελλάδας συνεχίζουν να απειλούν η μία την άλλη, επιχειρώντας να οικοδομήσουν νέες συμμαχίες για να αυξήσουν την επιρροή τους στη Μεσόγειο. Ωστόσο, αν και μιλούν για πόλεμο, δεν μιλούν για τα δισεκατομμύρια που θα δαπανηθούν για τον πόλεμο. Πού οδηγεί αυτό;

Ερντογάν και Μητσοτάκης λένε «έλα να λύσουμε τα προβλήματα με διάλογο», όμως αμφότεροι «κάνουν διάλογο» μόνο όταν αυτά που λένε γίνονται αποδεκτά. Τουρκία και Ελλάδα βρίσκονται σε θερμή διαμάχη στην ανατολική Μεσόγειο ή για να νησιά του Αιγαίου. Ωστόσο, είναι πιο κοντά στην αλήθεια ο ισχυρισμός ότι αμφότερες επιδιώκουν να πετύχουν αποτελέσματα παρουσιάζοντας την κατάσταση στο εσωτερικό «σαν πράγματι να γίνεται πόλεμος». Οι κυβερνώντες και στις δύο χώρες τροφοδοτούνται από αυτή την ένταση. Πυροδοτώντας τον εθνικισμό, διασφαλίζοντας τις ψήφους τους, καταπιέζοντας τους αγώνες για τα ταξικά και δημοκρατικά δικαιώματα – έτσι πετυχαίνουν αυτό που θέλουν. Από την άλλη, η «αναζήτηση συμμαχιών» από τις δύο κυβερνήσεις δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Αυτό αποδεικνύει πόσο κενή είναι η εθνικιστική προπαγάνδα. Ο λογαριασμός αυτών των αστικών πολιτικών για τους λαούς είναι για να πληρώσουν πυραύλους, αεροπλάνα και άλλα όπλα και όχι για την υγεία. Εμείς προτείνουμε οι λαοί των δύο χωρών να ενωθούν για να μετατρέψουν τη Μεσόγειο σε μια θάλασσα ειρήνης, κατά του ιμπεριαλισμού, καλώντας σε ένα γενικότερο αγώνα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε οι χώρες μας να συρθούν σε μια πολεμική περιπέτεια για τους εξοπλισμού και τα ενεργειακά μονοπώλια.