Βίαια, ακατέργαστα, εξήλθαν τα δύο φύλα από το καβούκι της κοινωνικής καταγωγής τους. Και πως αλλιώς άλλωστε. Προέρχονται από τις παραδόσεις της προίκας, του ματωμένου σεντονιού από την πρώτη νύχτα του γάμου, των αυστηρών ποινών της γυναικείας μοιχείας, της επιβολής του ή της συζύγου δια μέσου του συνοικεσίου, και εν τέλει μιας θρησκείας που επέβαλε τον σεξουαλικό έλεγχο υπό την προγαμιαία αγαμία. Κι όσοι πιστεύουν πως αυτό έχει αλλάξει δραματικα επειδή οι ομοφυλόφιλοι παρελαύνουν στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης πλανώνται πλάνην οικτρά.
Οι λαϊκές παραδόσεις αποτυπώνονται στο υποσυνείδητο κι αλλάζουν μόνον κατά 15% ανά γενιά. Απόδειξη το μυρ—εικαστικό, ο υπερήλικας Τσόκλης, που δήλωσε δημόσια πως ο βιασμός είναι η απάντηση του αρσενικού στην θηλυκή πρόκληση.
Η αλήθεια είναι πως το δεύτερο φύλλο φλέγεται να σου δώσει αυτό που σου επιβάλλει να εκλιπαρήσεις. Και λόγω της μυϊκής της αδυναμίας μετέρχεται δόλιων μέσων για την επίτευξη του σκοπού της. Συχνά. Ακριβώς γι αυτό ο πολιτισμός επιβάλλει τον σεβασμο της. Διαφορετικά δεν θα διέφεραν από τους τηλεοπτικούς λεχρίτες που σαρκάζουν τους νοητικά αναπήρους καλεσμένους τους.
Κι όταν αναφέρομαι στον σεβασμό δεν εννοώ εκείνον τον θεατρικό δια μέσου κάποιων ΜΚΟ και ορισμένων γενικών γραμματειών που απλώς συστήνονται για να καταλαμβάνονται έμμισθες ή κατ’ αποκοπή αμειβόμενες θέσεις αεργίας. Παραπέμπω στην ουσία. Στις μεταξύ τους σχέσεις. Στη διανομή των ρόλων. Ποιος είναι ο κυνηγός και ποιο το θήραμα. Που σήμερα τείνουν ν αντιστραφούν ολοκληρωτικά.
Η γυναίκα από μια οικιακή δούλα και παιδομηχανή εξελίχθηκε σε πολύτιμο συνεργάτη του άνδρα στην παραγωγή. Το ότι ο καπιταλισμός προκειμένου να έχει δύο σ ένα διαίρεσε το εισόδημα του άνδρα και με το υπόλοιπο αμείβει τη γυναίκα είναι άλλης τάξης ζήτημα.
Το διακύβευμα είναι στον όρο συνεργάτης. Είναι πράγματι συνεργάτης ή έπεσε στην παγίδα του ανταγωνισμού και ως συνέπεια αυτού αντιμετωπίζεται ως εχθρός; Ένας εχθρός που επιπλέον προστατεύεται από μια νομοθεσία ασαφή. Με δυσδιάκριτη την ενοχή. Πού δηλαδή είναι το σύνορο μεταξύ ενός φλερτ και μιας σεξουαλικής παρενόχλησης;
Η απάντηση εκκρεμεί και υπό τον φόβο αυτόν οι άνδρες έχουν από την επίθεση περάσει στην άμυνα. Ακρωτηριασμός της φύσης τους. Ήταν αυτό το αιτούμενο της ισότητας ή αποτελούσε τον μείζονα στόχο για την έστω ήσσονα επιτυχία του; Σ’ αυτό καλούνται σήμερα ν’ απαντήσουν οι γυναίκες και κυρίως εκείνες που εξεγέρθηκαν και κατέληξαν να συζούν με τους δαίμονες της μοναξιάς τους. Γιατί η γυναίκα κατά την πατριαρχική κοινωνία ήταν πρώτη για να περιπέσει σήμερα επώδυνα στη δεύτερη θέση.
Θυμάμαι δεκάχρονος εγώ να έχω συλλάβει αξημέρωτα τον πατριάρχη παππού μου στα Φιλιατρά, ν ακούει ευλαβικά τη γιαγιά μου κι όταν ξημέρωσε να μας διατάζει ως παπαγαλάκι κατά λέξη όσα είχε αποστηθίσει από τις θέσεις της γιαγιάς. Τότε διαπίστωσα ποιος κατ’ ουσία ήταν ο αρχηγός της οικογενείας. Κι από την επομένη παγωτό ζητούσα από τη γιαγιά.
Σχέσεις λεπτών και ανομολόγητων ισορροπιών ήταν και φυσικά δεν αναφέρομαι σε ακραίες εκτροπές του κανόνος αυτού. Όπως ο ενδοοικογενειακός βιασμός επί παραδείγματι. Που επίσης είναι δυσαπόδεικτος.
Μήπως επομένως να αναδιατάξουμε τις σχέσεις αυτές έτσι ώστε η ισότητα να μην συγχέεται με την ομοιότητα; Όπως κι αγάπη με τον έρωτα; Επειδή η μόνη περίπτωση ανιδιοτελούς αγάπης είναι αυτή που τρέφει ο γονιός για το παιδί. Προσφέρει δίχως ανταπόδοση. Στις μεταξύ των δύο φύλων σχέσεις όμως κυριαρχεί ο έρωτας. Που είναι ένας πόλεμος διαρκής, ανελέητος, αφού προέρχεται από τον όρο έρωντας της απόλυτης ιδιοκτησίας.
Για ν απελευθερωθούν επομένως από τα δεσμά αυτά αλλάξτε το σύστημα έτσι ώστε να καταστεί η συνύπαρξη ελεύθερη έξω από κάθε κοινωνική ή πολιτειακή σύμβαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου