ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΚΩΣΤΑ ΜΠΕΤΙΝΑΚΗ

 Φίλιππος Δωρής

Ένας δικός μας άνθρωπος 

 

 Εις χουν απήλθε κι η τέφρα του σκορπίστηκε στον κήπο του σπιτιού του, όπως ο ίδιος θέλησε, διαλέγοντας την κόρη του για να της πει αταλάντευτα την πεθυμιά του τη στερνή πως θά ’θελε να μείνει χώμα στο χώμα του σπιτιού, εκεί που χάρηκε να δει κατάχαμα να παίζουν παιδιά κι’ εγγόνια αργότερα. 

 

 

 

 Ήταν Σαββάτο απόγευμα εικοσιοχτώ Νοέμβρη το δυό χιλιάδες είκοσι όταν τα μάτια του έκλεισε κι’ από το σπίτι του έφυγε ήρεμα και λεβέντικα, χωρίς στιγμή ν’ αφήσει τη μάχη που χαιρότανε καθημερνά να δίνει, για νά ν’ τα νέα επίκαιρα κι η κριτική ψαγμένη για όσους συνήθειο είχανε – κι’ ήταν αυτοί πολλοί – στην e-εφημερίδα του πάντοτε να προστρέχουν