Υπομονή, υπομονή παντού.. Κάτι σαν ομίχλη όπου το φως αχνοφαίνεται αλλά δεν σε τυφλώνει πια.. Κι η ανάσα βαραίνει.. Ακούγεται σαν ασθματικός πνιγμός. Είναι η στιγμή που ξεκαθαρίζεις πως αυτό που έχασες διπλασίασε την αξία του.. Μη ρωτάς γιατί κοιτάζοντας τον καπνό του τσιγάρου σου που γράφοντας κύκλους σκαρφαλώνει προς πάνω.. Από το ταβάνι δεν πήρες καμιά απάντηση και ποτέ.. Μόνο κάτι δαίμονες της μοναξιάς σου θυμίζουν τα του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου