ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΟΙ ΕΞΗΣ ΔΥΟ

Από τη μια μεριά του οδοφράγματος ο λαός που σώζει τον λαό και από την άλλη η εμπορία της ζωής μέχρι τον θάνατο. Βλέπω την Pfizer και τα μεγαλοστελέχη  της να τρίβουν τα χέρια τους που σε λίγο θα χεστούν στα δολάρια, αφού  όλα είναι φράγκα και στο κάτω κάτω, «έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις»

 

Το θάρρος γεννά σοβαρότητα ενώ η δειλία σοβαροφάνεια

 

Κίμων Ρηγόπουλος

Το Πολυτεχνείο, δυστυχώς για τις «σώφρονες» φωνές μιας αφηρημένης ενότητας, αποτελεί το σημείο σύνθλιψης κάθε αφηγήματος περί εθνικής ενότητας. Με αυτή την έννοια είναι και θα παραμείνει απρόσφορο στην αφυδάτωση και χειραγώγησή του. Το Πολυτεχνείο αποτελεί τον γκρεμιστή φάντασμα κάθε ανιστόρητης ομοθυμίας. Είναι η στιγμή που οι κάτω φέρνουν άνω κάτω την καθεστηκυία τάξη, αναλαμβάνοντας χωρίς πάτρωνες την ευθύνη της πράξης τους. Δεν είναι η αταξία του μαθητή που προσπαθεί να κρυφτεί ατιμώρητος. Είναι το: Εγώ το έκανα και σε αυτό που έκανα αναγνωρίζω την υπερηφάνεια της τόλμης μου. Το Πολυτεχνείο είναι ο μετασχηματιστής της εφηβικής αυθάδειας σε μετωπική ρήξη με όλη τη συναίσθηση των συνεπειών της. Τα άσφαιρα πυρά μιας νεανικής δυσανεξίας έγιναν ο πυροκροτητής της κοιμώμενης φιλοτιμίας μας. Αυτό που ίσχυε τότε και θα ισχύει για πάντα είναι ότι το θάρρος γεννάει σοβαρότητα, ενώ η δειλία γεννάει σοβαροφάνεια.

Όταν ο κανιβαλισμός του καπιταλισμού το έχει στρώσει, η υπενθύμιση πως κάποιοι παλεύουν για κάτι υπέρτερο από την πάρτη τους είναι αυτόματα και ακαριαία εξεγερτικό. Γι’ αυτό και απέτυχε παταγωδώς η κυβερνητική προπαγάνδα που προσπάθησε να τσουβαλιάσει στον κάδο των «ψεκασμένων» και τους αρνητές της άρνησης του Πολυτεχνείου. Οι μέρες και οι νύχτες του Νοέμβρη που «έκοψαν τον καιρό στα δυο», μάς υποβάλλουν το αινιγματικό ερώτημα: Η δυνατότητα προκαλεί την θέληση ή η θέληση «ξελογιάζει» την δυνατότητα; Όμως τη στιγμή που ξεφλουδίζεις το αυγό, δεν αναρωτιέσαι αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα. Το τρως σε θερμοκρασία ανυπακοής γιατί αυτή είναι η ανάγκη σου και αυτή η ανάγκη συμπίπτει με την πείνα και άλλων για μια καθαρτήρια ρήξη.

Ο Τσόρτσιλ με τον απαράμιλλο πραγματισμό του, έλεγε: «Η Ιστορία θα σταθεί ευγενική μαζί μου. Σκοπεύω να την γράψω εγώ». Είναι η δυνατότητα της πλαστογραφίας που κάθε νικητής επιφυλάσσει στον εαυτό του. Ως αντίβαρο όμως, κάτι σαν τα ζύγια της Ιστορίας, υπάρχει και η ζώσα μνήμη. Και αυτή η μνήμη είναι ο αιμοδότης των σύγχρονων αγώνων για ψωμί, παιδεία, υγεία, ελευθερία. Είναι η μνήμη του Ορέστη και της Λυδίας που δηλώνει «υπερήφανη για τους γονείς» της. Είναι οι γείτονες στα Σεπόλια, που αρνούνται να μαγαριστούν τα «πεζούλια» τους από τα ρομπότ της καταστολής. Είναι το νήμα της στάθμης της ανθρωπιάς μας. Οι ανιόντες και οι κατιόντες του δικού μας κόσμου. Είναι οι εθελόντριες νοσηλεύτριες που έφτασαν στο πολεμικό μέτωπο της Θεσσαλονίκης για να συνδράμουν στην αποφυγή της κατακόμβης. Αυτές και αυτοί που αποτελούν τη διαχωριστική αλυσίδα του δικού μας κόσμου από τη βαρβαρότητα. Το μέτωπο των ανθρώπων που δεν το συνέχει κάποιος «γενικός φθόνος», αλλά η ευγένεια που ξέρει να αμύνεται και να αντεπιτίθεται. Είμαστε τα «τρωκτικά» που υποσκάπτουν την κορδωμένη χυδαιότητα των τρωκτικών χωρίς εισαγωγικά.

Είμαστε τα «τρωκτικά» που υποσκάπτουν την κορδωμένη χυδαιότητα των τρωκτικών χωρίς εισαγωγικά

Και τι βλέπω απέναντι; Τα προσωπεία του Χρυσοχοΐδη, της Έβερτ και του Μπογδάνου (ανώριμα φρούτα μιας μοχθηρίας σε σήψη). Σχέδια κινούμενα και μορφασμοί σπασμωδικοί απέναντι στα ανέγγιχτα από τη σκουριά του καιρού πρόσωπα που επιμένουν. Είναι τα πρόσωπα που έχουν πρόσωπο. Βλέπω τους κλινικάρχες που θέλουν να οικονομήσουν πάνω από τον σκαμμένο λάκκο των θυμάτων της πανδημίας.

Από την μια μεριά του οδοφράγματος ο λαός που σώζει τον λαό και από την άλλη η εμπορία της ζωής μέχρι τον θάνατο. Βλέπω την Pfizer και τα μεγαλοστελέχη της να τρίβουν τα χέρια τους που σε λίγο θα χεστούν στα δολάρια, αφού όλα είναι φράγκα και στο κάτω κάτω, «έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις». Βλέπω τους απέναντι να μετρούν σαν εξηνταβελόνηδες με τη μεζούρα του πολιτικού κόστους τις ζωές μας.

Είμαστε δυο κόσμοι λοιπόν. Διαβιώνουμε σε μιαν ασύμβατη συγκατοίκηση τα ξερά μαζί με τα χλωρά του πλανήτη μας. Ζούμε σε συνθήκες ενός πνιγηρού συγχρωτισμού με τα πρωτόζωα. Και η συνάφεια με αυτό το ανολοκλήρωτο είδος βλάπτει ανεπανόρθωτα την υγεία μας.