Θα κραύγαζα μέχρι που να σβήσει η φωνή μου πως αυτή (πλην εξαιρέσεων) παλιομαλακισμένα είναι η δική μου γενιά αν τα στερνά δεν τιμούσαν τα πρώτα.. Δυστυχώς λεκιάσαμε την ιστορία αλλά και πάλι προς τιμήν σας. Για να περπατήσετε με ασφάλεια και ευημερία εσείς.. Το τύρί όμως το είδαμε τη φάκα όχι. Και παγιδευτήκαμε όχι από τρωκτικά αλλά κορυφαία αρπακτικά για να στέκουν οι πλείστοι εξ ημών ασθενικοί και αδύναμοι σήμερα και να μιξοκλαίνε ταπεινωτικά πάνω στον ερειπιώνα που σκοντάφτουμε. Προσέξτε όΧι τόσο το συμβολικό τραγούδι του Μίκη, αλλά τον ενθουσιασμό και τη δυναμική της νεολαίας για αλλαγή, που ως ένα βαθμό ήρθε αλλά νομίσαμε εκ θεού και όχι από τους αγώνες μας -- ήμουν ανάμεσα στη φοιτητιώσα νεολαία που από κοινού με τους οικοδόμους καίγαμε την Αθήνα μεταπολιτευτικά-- και δεν την προστατεύσαμε. Γιατί πολλοί εμίδησαν παρασυρόμενοι από τη φενάκη μιας προσωρινής και επίπαλστης ευημερίας..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου