Σαν ημέρα διασυρμού της ελληνικής δημοσιογραφίας μπορεί να χαρακτηριστεί η σημερινή από τη στιγμή που ο Αδωνις Γεωργιάδης απαγόρευσε στο Mega Channel να βγάλει στον αέρα εκπρόσωπο καταληψιών μαθητών, την ώρα που βρισκόταν και αυτός σε ζωντανή σύνδεση.
Και οι δημοσιογράφοι του σταθμού… υπάκουσαν τις εντολές. Επικαλέστηκε ο μπουμπούκος υποχρεώσεις-- διερωτώμαι ποιες μπορεί να είναι αυτές-- και έλλειψη χρόνου και αρνήθηκε να έρθει σε απ' ευθείας αντιπαράθεση με την εκπρόσωπο των μαθητών..
Είναι τόσο πολιτικά ηλίθιος που δεν αντιλαμβάνεται πως οι μαθητές όταν βγαίνουν στους δρόμους ρίχνουν κυβερνήσεις. Και πως άπαντες οι υπουργοί ιστορικά τους αντιμετωπίζουν μειλίχια για να μην τους εξοργίσουν.
Θα θυμίσω απλώς την περίπτωση ενός μετριοπαθούς υπουργού του Γεράσιμου Αρσένη και το "κάτσε καλά Γεράσιμε" που αντηχούσε στους δρόμους της Αθήνας και τον υποχρέωσε σε ταπεινωτική υποχώρηση.
Βεβαίως η μεταξύ του Μπουμπούκου και του Αρσένη σύγκριση είναι ανίερη δεδομένου πως ο μεν Αρσένης ήταν ένας εξαιρετικός και παγκοσμίως καταξιωμένος επιστήμων με δημοκρατική παιδεία και σκέψη ενώ ο Μπουμπούκος είναι ένας πολιτικός σαλτιμπάγκος, που παρά τη συνεχή παρουσία του χάρη στην εγκεφαλική μαλακία των δεξιών ψηφοφόρων στα κοινά, αποδεικνύεται ανεπίδεκτος μαθήσεως, ή γυμνός από πολιτικά επιχειρήματα. Κι ως εδώ ουδένα απασχολεί γιατί ο ίδιος εκτίθεται.
Οι συνάδελφοι όμως που παρά τις χλιαρές αντιδράσεις τους υπάκουσαν στις απαιτήσεις του, δεν συλλογίστηκαν πως εκτίθενται από κοινού με αυτόν τον πολιτικό πίθηκο;
Η εκπομπή είναι δική τους, ο χρόνος της αλλά και η επιλογή των προσώπων τους ανήκει και εν τέλει η ενημέρωση των τηλεθεατών τους βρίσκεται στο πεδίο της δικής τους αρμοδιότητας, πως επιτρέπουν δημόσιους εκβιασμούς;
Να σας πω εγώ για να ξέρετε.Κινδυνεύει ο επιούσιός τους. Κι αυτό χάρις στη διαχρονική ανυπαρξία τη τελευταία δεκαπενταετία της Ένωσης Συντακτών που δεν ύψωσε ποτέ το ανάστημά της έναντι πολιτικών αποπλυμάτων του τύπου μπουμπούκου.
Κάποτε στην απειλή και μόνον πως θα κλείσουν όλα τα μαγαζιά και τα παραμάγαζα έστεκαν προσοχή προσωπικότητες όπως ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος ακόμη ακόμη και ο τεράστιος Ανδρέας Παπανδρέου όχι τα σούργελα της τελευταίας εικοσιπενταετίας.
Έτσι αν οι συνάδελφοι επέστρεφαν ως ανυπόστατο τον εκβιασμό και απαιτούσε το πιθήκι την απόλυσή τους, δεν θα έβρισκαν τη συμπαράσταση του τρομοκρατημένου πλέον συνδικαλιστικού τους φορέα. Κι απώλεια της θέσης εργασίας τους καιρούς των μνημονίων, σήμαινε ταυτοχρόνως και απώλεια της περίθαλψης πέρα από τον θάλαμο τοξικών αερίων της ανεργίας που θα εισέρχονταν.
Καταλαβαίνετε μήπως τώρα γιατί κάποιοι δημοσιογράφοι δίναμε και εξακολουθούμε αιματηρές μάχες για τους ασφαλιστικούς φορείς μας;
Γιατί η προστασία τους παρέπεμπε αυστομάτως και στη προστασία της Ενημέρωσης από τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου