Μεταπολιτευτικά και υπό τον Κωσταντόπουλο του Ελεύθερου Κόσμου και (δυστυχώς τον εκ του πατρός πρώτο μου εξάδελφο) τον Μιχαλόπουλο της Ελεύθερης Ώρας το φασιστικό φαινόμενο περιοριζόταν σε εκλογικά ποσοστά της τάξης του 3 ως 5%. Με την περίπτωση της Χρυσής Αυγής να μην υπεβαίνει το 0,1% και να μην ασχολείται ουδείς μαζί της. Εσφαλμένα.
Γιατί εξ αιτίας της παγκοσμίου πρώτης νομικής πατέντας, του στιγμιαίου, τα ακροδεξιά στελέχη της ακροβολίστικαν στα συστημικά κόμματα, κρυπτόμενα υπό την σημαία τους. Απέμειναν έτσι να ετεροπροσιορίζονται από τον φασισμό κάτι περίεργοι κίτρινοι της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, που είχαν κάνει τον αντιφασισμό επάγγελμα.
Το ίδιο όπως ορισμένοι αντιρατσιστές που μέσω πονηρών ΜΚΟ είναι απλώς σωματέμποροι. Όμως το ερώτημα πλέον είναι: τώρα τι κάνουμε; Να πούμε επομένως τι, τι να μολογήσουμε.
Είναι γνωστό ή δεν είναι ότι οι ιδρυτικοί της Χρυσής Αυγής ήταν πράκτορες, σμπίροι και χαφιέδες συν δυο-τρεις «ιδεολόγοι» με ιδεολογία τον το θάνατο, τη βία, την εξόντωση και βεβαίως την ίδια τη δική τους ανωτερότητα;
Είναι ή δεν είναι γνωστό ότι Έλληνες φασίστες συνεργάτες των ναζιστών παρέδωσαν τη Μακεδονία σε Βουλγαρική διοίκηση κατά τη διάρκεια της Κατοχής;
Ξέρουμε ή δεν ξέρουμε ότι οι Ιταλοί φασίστες οργάνωναν την ίδρυση βασιλείου - μαριονέτας στη Θεσσαλία; Για ποιον πατριωτισμό και πολιτικό εργο μιλούν σήμερα οι επίγονοι των μειοδοτών – προδότες και της Κύπρου, προδότες και της Δημοκρατίας με τη Χούντα.
Τι είδους «αίμα και τιμή» είναι το αίμα που έχυσαν στην Κατοχή οι Χίτες και οι Ταγματασφαλίτες, οι δολοφόνοι του Λαμπράκη, οι δολοφόνοι του Τεμπονέρα, του Κουμή και της Κανελλοπούλου, Του Σωτήρη Πέτρουλα, του Παύλου Φύσσα, των εξαθλιωμένων μεταναστών. «Αίμα και ατιμία» είναι, αίμα και σφαγή, αίμα και ντροπή.
Για την Ορθόδοξη Εκκλησία ακόμα και ο εθνισμός είναι αίρεση, πόσω μάλλον ο εθνικισμός. «Δεν υπάρχει πιο μαύρη απελπισία απ’ τον φασισμό» έλεγε ο Σιατίστης Παύλος που πέθανε πρόσφατα. Βεβαίως και υπάρχουν χριστιανοί που απευθύνονται στους φασίστες, όπως και φασίστες που απευθύνονται στους Χριστιανούς, σε τι επίπεδο όμως; του Αμβροσίου Καλαβρύτων που αποτελεί όνειδος για τη θρησκεία της αγάπης;
Τα μέλη τους διεκδικούσσαν και λάβαιναν θώκους με τους αγκυλωτούς σταυρούς χαραγμένους στα μπράτσα και τους ώμους και προφανέστατα ως εκ τουτου και στην καρδιά τους, που υπάρχει μόνον ως λειτουργικό εργαλείο ζωής και όχι παραγωγής συναισθημάτων ή παναθρώπινων ιδεών..
Γιατί ποια ανθρώπινα συναισθήματα μπορεί να ελλοχεύουν εκεί όταν ταυτίζεσαι απροκάλυπτα με τον θάνατο και τα μαρτύρια εκτατομμυρίων ανθρώπων.
Κατά συνέπεια : Ουδέν ελαφρυντικό αναγνωρίζει ο δημοκρατικός λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου