«Το κράτος δικαίου φάνηκε. Αν οι πολίτες συνεχίσουν να το βλέπουν, λιγότεροι θα γοητεύονται απ' όσους ανεμίζουν "αντισυστημικά" λάβαρα για να υποδαυλίσουν την επιθετικότητα, την καχυποψία και τον φθόνο που υπάρχει μεταξύ ομάδων».
Τα παραπάνω είναι μερικά από όσα γράφτηκαν στον αστικό Τύπο μετά την ανακοίνωση της καταδικαστικής απόφασης για τη Χρυσή Αυγή. Αλήθεια, από πού προκύπτει ότι η φασιστική συμμορία σήκωνε «αντισυστημικά λάβαρα»;
Από τις διασυνδέσεις της με τμήματα του κρατικού μηχανισμού, που άλλωστε αποδείχθηκαν και με τη δίκη; Από τις φανερές και αθέατες επαφές της με πανίσχυρα τμήματα του κεφαλαίου, όπως του εφοπλιστικού; Από την αυξημένη επιρροή που είχε η φασιστική οργάνωση στον πιο σκληρό πυρήνα του κράτους (σε τμήμα των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων);
Είδε μήπως ποτέ κανείς τους χρυσαυγίτες, πρώην και νυν, να τα βάζουν με τους επιχειρηματικούς ομίλους, με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, να κυνηγάνε κανέναν εργοδότη, επειδή άφησε απλήρωτους ή απέλυσε εργάτες;
Εκτός αν ως «σύστημα» εννοούν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τους πρωτοπόρους συνδικαλιστές, τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος. Γιατί αυτοί ήταν τα θύματα της φασιστικής εγκληματικής βίας και όχι οι μεγιστάνες του πλούτου.
Αυτή η περίεργη επιμονή, να βαφτίζονται ως «αντισυστημικοί» τα πιο γνήσια τέκνα του καπιταλιστικού συστήματος, εξηγείται μόνο από τη στόχευση που έχουν τέτοιου είδους αναλύσεις:
Από τη μία, να συκοφαντηθεί η πραγματική αντισυστημική πάλη, η πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, που συγκρούεται με την εξουσία του κεφαλαίου. Από την άλλη, να εξωραϊστεί το ίδιο το σάπιο σύστημα, να κρυφτεί ότι η σημερινή εξουσία των καπιταλιστών αποτελεί τη «μήτρα» του φασισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου