TA ΡΕΣΤΑ

 

Δάκρυα απολογισμού για τους πληγέντες αλλά και από τους πληγέντες της κακοκαιρίας. Πλην όμως ηχηρών περιπτώσεων αθωότητας όπως τα παιδιά, του απολογισμού εξαιρέθηκαν πρωτίστως οι συλλογικές και δευτερευόντως οι ατομικές ευθύνες. 

Όταν βίαζαν τη θάλασσα κατά τις απολήξεις των κυμάτων της με προσχώσεις και υψώνοντας ντόκους φιλοξενίας υπηρεσιών τουρισμού, δεν φαντάστηκαν πως η συμπίεση αυτή στη πρώτη ευκαιρία θα εκτονωνόταν; 

 

 

Όταν προέκτειναν αυθαιρέτως τη καλλιεργίσιμη ή την οικοδομήσιμη γη τους στις παρόχθιες γαίες των ποταμών ή ακόμη ακόμη μπάζωναν υπό τους ίδιους λόγους τα ρέματα, δεν συλλογίζονταν πως ακόμη και υπό τις συνήθεις καταιγίδες ο όγκος του νερού θα ανακαταλάμβανε τον χώρο που του ανήκε και που του είχε υπεξαιρεθεί ; 

Όταν συνωστίζονταν ασφυκτικά οι παραθεριστικές κατοικίες η μία επί της άλλης στην ανατολική Αττική αποκλείοντας ακόμη και τις εξόδους κινδύνου, δεν φαντάζονταν πως κάποια στιγμή οι κατά κανόνα καλοκαιρινοί εμπρησμοί θα κατέληγαν να μετατρέψουν τα πάντα σε παρανάλωμα του πυρός; 

Είναι προφανές από τις καταστροφές πως όχι. 

Γιατί δεν επρόκειτο ποτέ περί κράτους προστασίας του πληθυσμού του, αλλά περί κυβερνητών κατσαπλιάδων που τον αντιμετώπιζαν ως κατά κεφαλή φορολογήσιμο εισόδημα. Με τον πληθυσμό να το αποδέχεται πονηρά και ευκαιριακά για να νομιμοποιηθεί , καλύπτοντας με χρήμα ζεστό το μεταξύ τους κενό. 

Εκείνο όμως που η ηγεσία γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει και ο πληθυσμός όχι, είναι πως η φύση σιχαίνεται τα κενά και κυρίως δεν συναλλάσσεται με χρήμα. Και κάποια στιγμή θα ζητούσε τα ρέστα της.. Ήρθε η ώρα της καταβολής τους και να εύχεστε πως αποπληρώθηκε..