Ο λόγος περί αποικιών και περί ιμπεριαλιστικών σφαγών.. Μια από αυτές η Λιβύη που τώρα της πινουν το ορυκτό αίμα με το μπουρί της σόμπας.. Που οι μη ορρωδούντες προ ουδενός βέβηλοι καπιταλιστές έκαναν φέιγ βολάν το λουσμένο στο αίμα πτώμα του, με την υποψήφια της αμερικανικής προεδρίας χίλαρι να δηλώνει vieni vidi vici και την εγχώρια πολιτική συμμορία να τηρεί ένοχη σιωπή.
Έναντι τίνος;
Του Καντάφι που από κοινού με τους λαούς της Αραβίας ήταν οι βασικοί καταναλωτές της συντριπτικής πλειοψηφίας από την Ελληνική παραγωγή. Εξαγάγαμε από βιομηχανικά, βιοτεχνικά και αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα ως επιστημονικό δυναμικό και ..κρατηθείτε εργολάβους!!
Μια παραγωγή που εξασφάλιζε χιλιάδες θέσεις εργασίας και που αργά αλλά σταθερά υπονομεύτηκε και τελικά διαλύθηκε από τις υπερσυνταγματικές κοινοτικές επιθέσεις..
Βρέθηκα εκεί κατά την περίοδο που η φονική μηχανή της στρατοκρατικής αυτοκρατορίας έγραφε ξανά την ιστορία με το αίμα των λαών, εκστρατεύοντας κατά του Σαντάμ και με την Ελλάδα να έχει στείλει το σύμβολο του στόλου – τη φρεγάτα Έλλη— να προβαίνει σε νηοψίες κατ’ εντολή των γιάνγκηδων.
Σα να βάζαμε τα χέρια μας και να βγάζαμε τα μάτια μας. Ήμουν εκεί όταν ο Καντάφι ανακοίνωσε την απόφασή του στη λήψη θέσης απέναντι στην γκαγκστερική επιδρομή κατά του Ιράκ. Αλλά ήταν το πλήθος των δημοσιογράφων τόσο μεγάλο (πλέον των πεντακοσίων) που την ανέβαλε συνεχώς ώσπου στο τέλος εκφώνησε τις σκέψεις του δια της οθόνης μέσα σε ένα κινηματοθέατρο.
Λάβρος κατά τη Δύσης μα εξαιρώντας σε κάθε του φράση την Ελλάδα. Πανδαιμόνιο. Είχα όμως εξασφαλίσει μια συνέντευξη με τον υπουργό πληροφοριών του και από τις αποκαλύψεις του το πρώτο πράγμα που μου εντυπώθηκε ήταν πως το σύστημα Καντάφι και στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου μας είχε υπερεκτιμήσει.
Δεν γνώριζε πως πλην ηχηρών εξαιρέσεων πρόκειται:. Για λαό ΟΦΑ. Για λαό παρτάκηδων. Για λαό ξεπλυμένο από τα καθεστωτικά πλυντήρια. Για Λαό ραγιάδων με όλα αυτά στο DNA του καταγεγραμμένα. Ικανός να διαπραγματεύεται στο χρηματιστήριο τη μετοχή του θανάτου του.
Οι φωτο είναι από τα διαλείμματα ενός ανελέητου δημοσιογραφικού κυνηγητού από τη θρυλική σκηνή στο παλάτι και από το παλάτι στα κινηματοθέατρα. Γιατί το επόμενο από τους γιάνγκηδες θα του κόστιζε και τη ζωή.. Διακρίνομαι εύκολα. Πάντα υπάρχει μια πίπα στο στόμα..Δίπλα μου το κίτρινο μπουφάν ο Νίκος ο Ζερβονικολάκης που μαζί εξήλθαμε στους δρόμους της δημοσιογραφικής φωτιάς αλλά η κρίση τον συνάντησε άνεργο για να μας εγκαταλείψει νέος μα πάρα πολύ νέος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου