ΕΧΟΥΜΕ ΗΤΤΗΘΕΙ..

 Μόνον ο δρόμος απελευθερώνει

 

Κυνισμός; Ίσως ..Μα αδιάψευστη πραγματικότητα. Κάποιοι γνωρίζαμε από το 2005 τον «πολιτικοοικονομικό αντικυκλώνα». 

 

 

 

Μου τον είχε περιγράψει παρουσία του τότε προέδρου του ΕΔΟΕΑΠ Κώστα Γκοτσίνα στο Χαλάνδρι, ένας -- διαχρονικά πολιτικός εύελπις διεκδίκησης ηγετικών θέσεων --βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, με ακρίβεια χιλιοστού. 

Δεν ήταν απαραίτητο. 

Τα «μαύρα στίγματα» των θαλασσοδανείων της ολιγαρχίας στον τραπεζικό ορίζοντα, το αποκάλυπταν σε όσους κατείχαν τη γλώσσα τους. Κάπως όπως τα γλυπτά που μιλούν σε όσους έχουν αυτιά για να τ’ ακούσουν. Συσχετίσαμε την περιγραφή για τα μελλούμενα με την πραγματικότητα και βρήκαμε εφιαλτικές αντιστοιχίες.. Σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. 

Παρά τούτα εξερράγην κι είπα, όχι δεν μπορεί. Και η αμφισβήτηση δεν αφορούσε τη πληροφόρηση του βουλευτή, για την λεηλασία που επίκειτο «ante portas» και που για την ακρίβεια, έμοιαζε με την προφητεία της Αποκάλυψης του ψυχασθενούς Ιωάννη. 

Είχαμε από καιρό κάποιοι δημοσιογράφοι συνθέσει κατά την ολογραφία από το μέρος το όλον του παζλ, η εικόνα της ολοκλήρωσης του οποίου φάνταζε ανατριχιαστική. Μα ούτε ένας, αριθμός ένας, και ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης με όσους έπαιξα τένις διαλογισμού επί του θέματος, δεν δέχθηκε ως πιθανότητα ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί αναίμακτα. Θα εξεγερθεί σύσσωμος ο λαός ήταν η επωδός τους. 

Δεν θα κρυφτώ. Θα σας εξομολογηθώ πως με τη θέση αυτή είχα συνταχθεί κι εγώ. Μου ήταν αδύνατον να φανταστώ πως ο Έλληνας θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα την προσωπική, κοινωνική και οικονομική ταπείνωσή του. Κι όμως συνέβη γιατί οι δεξαμενές σκέψης του μητροπολιτικού καπιταλισμού μας είχαν διαβάσει καλά. Τουλάχιστον καλλίτερα απ’ ότι εμείς είχαμε διαβάσει ο ένας τον άλλον. 

Εν αρχή και υπό την πλούσια χορηγία ορισμένων ολιγαρχών έστησαν μια δολοφονική ομάδα που αποκάλεσαν πολιτικό κόμμα. Για να σπείρει τον τρόμο, αποτρέποντας κάθε μορφή δυναμικής παρουσίας του λαού στους δρόμους της φωτιάς. 

Με παραπλανητικά συνθήματα κυρίως ρατσιστικά, με συκοφαντικές επιθέσεις κατά του εργατικού κινήματος και με αδολεσχίες περί της «μεγάλης ιδέας», επιχειρούσαν να πείσουν πως δεν είναι οι τραπεζίτες που μας πίνουν το αίμα, αλλά τα κουνούπια και οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες. Παραμύθι που ωστόσο δεν έφαγε ο κουτοπόνηρος έλληνας. Το απόδειξε με τη συντριπτική πλειοψηφία του «ΟΧΙ»στην ΕΕ κατά το δημοψήφισμα. 

Αλλά το αποτέλεσμα της κάλπης είναι το ψευδώνυμο ενός λαού που βάζει φοβισμένα και ανωνύμως την υπογραφή του. Δικαιολογείται μόνον επειδή το σοκ που είχε υποστεί ήταν αυτής της έντασης που περιχαρακώθηκε στα έχειν του μέσα στα κατακόρυφα σπήλαιά του. Διήλθε έτσι διά των μνημονίων το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα με το «βήμα της χήνας». Ως σε παρέλαση. Με τον λαό παράλυτο και Μακιαβελικά διηρημένο. 

Στη πραγματικότητα αυτό που έχει αλλάξει από το αμερικανόδουλο στρατιωτικό πραξικόπημα είναι το στυλ. Η αισθητική. Ντύθηκε μιας βελούδινης ρητορικής από τον Ευρωπαϊκό μανδύα, μα παραμένει το ίδιο ωμό και ανελέητο. Το αποδεικνύουν το «καθολικό» ξεπούλημα των ορθοδόξων Ελλήνων Χριστιανών με μια σειρά από αντισυνταγματικές διατάξεις, τελευταία των οποίων αυτή του συνέρχεσθαι. Μα και τα μνημόνια που κατά την εξωνημένη διανόηση ήταν οριακά συνταγματικά!! 

Ξεκάθαρη η μειοδοσία που σε άλλες εποχές θα οδηγούσε σε ειδικά δικαστήρια. Αν δεν συνέβη και ίσως δεν πρόκειται να συμβεί, είναι γιατί δεν ένιωσαν οι εξουσιαστές την καυτή ανάσα του λαού στον αυχένα τους. 

Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να εξακολουθήσει επ’ άπειρον. Και δεν αναφέρομαι στην ψήφο εναλλαγής των συστημικών κομμάτων στην διαχείριση της εξουσίας. Πλέον το να αρνείται κάποιος συνειδησιακά και εκ του ασφαλούς από την κρύπτη του τη παραδοχή της ήττας, είναι αφ’ ενός ατελέσφορο και αφ’ ετέρου βολικό για το καθεστώς επειδή: 

κρύβεται πίσω από την ψευδεπίγραφη ελευθερία των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ιδιότυπη κράτηση, γιατί εκτονώνει την οργή. Κι όπως είπε ο στρατηγός – Μακρυγιάννης— «μπορεί να λευτερωθήκαμε από τους Τούρκους μα σκλαβωθήκαμε από ανθρώπους κακορίζικους που είναι η ακαθαρσία της Ευρώπης.» 

Ο δρόμος και μόνον ο δρόμος θα μας απελευθερώσει..