TΟ ΝΕΟ ΚΥΜΑ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΛΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

 Ειλικρινά δεν ξέρω αν το κοιλοπονούσε η εποχή επειδή βρέθηκε στον οίστρο της ή αν ήταν μια θεία επινόηση του αλησμόνητου του Γιάννη του Σπανού.. Αυτό που μετά βεβαιότητας μπορώ να καταθέσω είναι πως τα γεννητούρια καταγράφηκαν στο μουσικό ληξιαρχείο μιας ιστορικής γειτονιάς. 

 

Της Πλάκας, στα σοκάκια της οποίας ανάσαινε κάθε βράδυ ο έρωτας. Ήταν το μαιευτήριό του. 

Στα πλακόστρωτά της δίνονταν κάθε βράδυ όρκοι αγάπης κι ας ήταν βέβαιο πως θα παραβιάζονταν την επομένη. 

Στο άρωμα από τους βασιλικούς και τις τριανταφυλλιές της μεθούσαμε πριν καν στάξει στα χείλη μας η πρώτη σταγόνα από το αλκοόλ. 

Στο φως του φεγγαριού της βαφτίσαμε, δώσαμε όνομα στα όνειρά μας. 

Σκηνικό μοναδικό. Το μόνο που έλλειπε ήταν αυτός που θα έντυνε την εικόνα με νότες λυρικές .. Νότες που θα υπογράμμιζαν τις εικόνες. 

Που θα ήταν ευδιάκριτες και θα κρατούσαν αποστάσεις από το γνήσιο το λαϊκό ή το ελαφρό που εξέφραζε ως τότε ο Αττίκ. Που θα απογείωναν τον στίχο και μαζί μ’ αυτόν και τις έναστρες διαδρομές μας. 

Και βρέθηκε. Πατσιφάς ονομαζόταν και ήταν ο κάτοχος της εταιρίας Λύρα. 

Από τα στούντιό του ηχογραφήθηκαν μια σειρά από μουσικές δημιουργίες που άφησαν εποχή και είναι ακόμη τόσο ζωντανές, που ακούγονται και σήμερα ευλαβικά σαν προσευχές. 

Άρχισε έτσι να εποικίζεται η Πλάκα από μουσικά συγκροτήματα και φωνές με ειδικό βάρος η κάθε μία ξεχωριστά. Από την Πόπη Αστεριάδη ως τη Καιτούλα τη Χωματά, τον Γιάννη τον Πάριο, τον Γιάννη τον Πουλόπουλο, τον Γιωργο Ζωγράφο, και πέρα και πάνω απ’ όλα τον Κωστα Χατζή ως τους επερχόμενους Γιώργο Νταλάρα και Χαρούλα Αλεξίου που επέβαλλαν το ελαφρολαϊκό. 

Ειδικά ο Κώστας Χατζής είχε μετεξελίξει το κουτί του (μπουάτ σημαίνει κουτί) σε ναό. 

Άπαντες σερβίρονταν προ της ανόδου του στη σκηνή γιατί κατόπιν αυτής κρατούσες και την ανάσα σου που πολύ πιθανόν ν’ ακουγόταν ως παράσιτο. 

Θαμώνες ερμηνευτές και δημιουργοί στριμωχνόμασταν σε ελάχιστα τετραγωνικά για να μοιάζει το βράδυ με μυσταγωγία όταν οι πόρτες έκλειναν ερμητικά. 

Εκπαιδευτήκαμε έτσι σε μουσικές και λόγια υψηλής ποιότητας κάτι που αποδείχθηκε εξαιρετικά οδυνηρό, γιατί θα έρχονταν οι καιροί των απειράριθμων αποχρώσεων του γκρι σε όλες τις μουσικές σκηνές. Και δεν ήμασταν προετοιμασμένοι σε αυτή την πολιτιστική παρακμή. 

Κάπως έτσι ξεκίνησε η απομόνωση που στην άκρη της βρίσκεται η κατάθλιψη. 

Δεν πρόκειται επομένως για μια στείρα εμμονή σε ένα τόσο δημιουργικό παρελθόν. Θα ήταν ηλίθιο. 

Πρόκειται για τη σφραγίδα μιας γενιάς που ανέδειξε πέραν των συνόρων μας μεγάλους δημιουργούς, σε σύγκριση με αυτές που την διαδέχτηκαν, που υπο άλλες συνθήκες όφειλε η διεθνής κοινότητα να διατάξει έλεγχο του DNA τους. Επειδή πολύ αμφιβάλλω αν πρόκειται για γνήσιους καλλιτεχνικούς απογόνους εκείνων.