ΟΙ ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ

Δόλια επιχείρηση δικαιολόγησης του εξόφθαλμα αντισυνταγματικού νομοσχεδίου που απαγορεύει το συνέρχεσθαι από πανεπιστημιακά κυβερνητικά υποπόδια..  Εμείς από που νομίζετε ορμώμενοι ομιλούμε ρε καρακόλια..Από τις ίδιες σχολές αλλά με άλλους δασκάλους τύπου Καράγιωργα που πλημμύριζαν τα αμφιθέατρα!! Λασπόλουτρα στις κυβερνητικές κολυμπήθρες και μετά καθεστωτικά κηρύγματα από του Μητσοτακικού άμβωνος δεν δεχόμαστε Αλιβιζάτε..

Σε άρθρο του στην Καθημερινή (6/7/20) ο γνωστός πανεπιστημιακός Νίκος Αλιβιζάτος επιχειρεί να συνδράμει την κυβέρνηση της ΝΔ στην ψήφιση και δικαιολόγηση του νομοσχεδίου για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι.

Μάλιστα, εγκαλεί την κυβέρνηση, γιατί αναβάλλει την εφαρμογή του νόμου μέχρι την ψήφισή του, ενώ για την έναρξη της ισχύος του θα αρκούσε μια κοινή εξουσιοδότηση του άρθρου 43 παρ. 2 του Συντάγματος!

Όμως άγνοια νόμων και δη συνταγματικών διατάξεων δεν δικαιολογούνται από έναν συνταγματολόγό.. Άρα οι θέσεις του εμπεριέχουν δόλο. Ο προωθούμενος νόμος είναι εξόχως αντισυνταγματικός γιατί έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο 11 που ορίζει σαφώς και δίχως κανένα περιθώριο παρερμηνειών ότι:  «Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα, χωρίς να απαιτείται άδεια».

 Θεωρεί ότι ο νόμος Μητσοτάκη είναι αυτονόητος και αντιστοιχεί σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, αφού ανάλογοι νόμοι ισχύουν σε όλες τις σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες.

Πώς θεωρεί, όμως, ότι αυτός ο νόμος συμφωνεί με σύγχρονες δημοκρατικές αντιλήψεις, όταν αποτελεί αντιγραφή της εκτρωματικής χουντικής νομοθεσίας του 1971 «περί δημοσίων συναθροίσεων»;

Η παραβολή του νόμου της ΝΔ για τις συγκεντρώσεις με την αντίστοιχη νομοθεσία των ευρωπαϊκών χωρών δεν αποτελεί κριτήριο δημοκρατικότητας, αλλά κριτήριο αναίρεσής της, αφού «το καθεστώς έκτακτης ανάγκης» τείνει να γίνει αυταρχική κανονικότητα σε αυτές τις χώρες.

Η επιστημονική «αμεροληψία» του Ν. Αλιβιζάτου καταρρέει, όταν στο στόχαστρό του θέτει την Αριστερά, επειδή, κατά τη γνώμη του, είναι «εγκλωβισμένη» στο παρελθόν, όταν υπήρχαν προβλήματα δημοκρατίας.

Ωστόσο, στον καπιταλισμό προβλήματα δημοκρατίας υπήρχαν, υπάρχουν και θα οξύνονται σε περιόδους έντονης κρίσης του συστήματος. Εγκλωβισμένη στο παρελθόν, σε μία κοινωνία αδικίας και ανορθολογισμού είναι η Δεξιά, σε όλες τις εκδοχές της. Η Αριστερά, ιδίως τα πρωτοπόρα τμήματά της, είναι «εγκλωβισμένα» στο μέλλον: σε μία κοινωνία δικαιοσύνης, ελευθερίας και ανθρωπιάς.