Όταν η Βίσυ της κρυστάλλινης φωνής ερμήνευε ιερά τέρατα του μουσικού πενταγράμμου.. Τότε που η αδιαίρετη σχέση στίχου και νότας, ήταν μια υπόσχεση δια βίου δεσμών ενώπιον των μαρτύρων μιας κοινωνίας, που έψαχνε να ψιθυρίσει τραγούδια βάλσαμο. Τότε που οι μελωδίες έβρισκαν καταφύγιο στις ψυχές των ακροατών τους. Γιατί και τα ίδια είχαν ψυχή.. Τότε που η πόλιτιστική ιστορία δεν εγκυμονούσε τσιφτετελοροκάδες αλλά δημιουργούς.. Και εμφανίστηκαν οι φλόμοι της ιδιωτικής τηλοψίας για να πνιγούμε στη μπόχα τους.. Ονειρευτείτε κατά βούληση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου