Πραγματικά και με την ευκαιρία των γενεθλίων του Μίκη, ένιωσα ασίγαστη τη φλόγα της ανάγκης να ξανακούσω μια σχεδόν εμβατηριακή του σύνθεση νίκης -μνημείο ανθρωπιάς διεθνισμού και πολιτισμού -- με την οποία είχε επενδύσει τους στίχους ενός τεράστιου επίσης δημιουργού, του Πάμπλο Νερούδα, που στη Χιλή ακούγεται περίπου σαν λαϊκός ύμνος, την ίδια στιγμή που αυτό το ανιστόρητο δίποδο, ο θηλυκός Άδωνης και κατά καθεστωτική απονομή καθηγήτρια, Αρβελέρ, δακρύζει για την Αγιά Σοφιά, δίχως ποτέ να βρει μια λέξη να πει για αίμα των Χιλιανών από τον Φραγκεστάιν Πινοσέτ. Άντε γιατί θα τα πάρω πρωί πρωί και θ ακούσει τα εξ αμάξης.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου